Kuklik górski Geum montanum

Kuklik górski (Geum montanum L.) – gatunek rośliny należący do rodziny różowatych. W Polsce występuje w Sudetach i Karpatach. Jest tam rośliną pospolitą.

Łodyga delikatnie owłosiona łodyga kwiatowa osiąga wysokość do 30 cm. Pod ziemią roślina posiada grube, płożące się kłącze. Liście zebrane w rozety, wyrastające z kłącza. Liście te są przerywano-pierzaste. Składają się z karbowanych listków, których wielkość wzrasta od nasady liścia ku jego szczytowi. Listek szczytowy jest zdecydowanie większy od pozostałych. Oprócz liści różyczkowych na łodydze występują 3–6 małych liści łodygowych z większymi od nich, wcinanymi przylistkami. Kwiaty pojedyncze na szczycie pędu (rzadziej dwa kwiaty), o płatkach korony barwy złocistożółtej i średnicy ok. 3,5 cm. Sercowatych płatków korony jest od 5–8. Kielich składa się z 5 zielonych działek, oraz 5 mniejszych działek tworzących kieliszek. Pomiędzy bardzo licznymi pręcikami występują miodniki. W środku kwiatu liczne, zielonkawe słupki o wydłużonych, piórkowatych szyjkach. Czasami spotyka się kwiaty zawierające wyłącznie kwiaty pręcikowe (męskie). Owoc owoc zbiorowy podobny do włochatej kulki, złożony z niełupek. Niełupki uzbrojone są w bardzo długi, czerwonawy, owłosiony wyrostek, który działa jak skrzydło i pomaga w rozsiewaniu nasion.

Biologia i występowanie

Bylina. Kwitnie od maja do późnej jesieni, zapylana jest przez muchówki. Owoce rozsiewane są przez wiatr (anemochoria). Siedlisko: porasta wysokie murawy, ziołorośla, hale i pastwiska. W górach kuklik jest pospolity od regla dolnego po piętro turni, najczęściej jednak można go spotkać w partiach wysokich. W Tatrach spotkać go można nawet na najwyższych szczytach. Występuje zarówno na podłożu wapiennym, jak i granitowym, jednak częściej na tym drugim. W niektórych miejscach tworzy bardzo gęste darnie. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla związku zespołów (All.) Nardion.

Bywa uprawiany jako roślina ozdobna. Nadaje się do ogrodów skalnych i na rabaty kwiatowe. Oprócz typowej dziko rosnącej formy istnieją bardziej ozdobne kultywary. W swoim naturalnym środowisku w górach nie przemarza, gdyż zawsze w zimie przykryty jest grubą warstwą śniegu. Bez okrycia na zimę może być uprawiany w strefach mrozoodporności 6-9. Uprawiany na nizinach podczas mroźnych i bezśnieżnych zim w Polsce może przemarzać, dlatego też należy go na zimę okryć. Wymaga słonecznego stanowiska, ziemi wilgotnej i przepuszczalnej. Rozmnaża się przez podział kęp lub przez wysiew nasion jesienią.

Źródło informacji: Wikipedia : wolna encyklopedia [dostęp: 2024-03-08 22:29:09]. Dostępny w internecie: https://pl.wikipedia.org/w/index.php?oldid=72972502. Główni autorzy artykułu w Wikipedii: zobacz listę.

  • cechy kwiatów
    • barwa kwiatów
      • płatki żółte
      • płatki zielonkawe
  • cechy łodygi
    • wygląd łodygi
      • łodyga pełzająca
      • łodyga owłosiona
  • cechy owoców
    • kolor owoców
      • czerwone
    • powierzchnia owocu
      • owłosiona
  • ogólne
    • roślina ozdobna
    • roślina użytkowa
    • bylina
    • roślina pospolita
    • kultywar
  • siedlisko
    • Pastwiska
    • Piętro turni
    • murawy
    • Tatry
    • Sudety