Wierzba biała Salix alba

Wierzba biała, w. srebrna, w. pospolita (Salix alba L.) – gatunek drzewa należący do rodziny wierzbowatych. Rodzimym obszarem jej występowania jest Europa, Azja i Afryka Północna (Algieria, Maroko), rozprzestrzenia się też gdzie indziej. Nie występowała w Skandynawii, Irlandii i Szkocji, ale została tam sprowadzona i jest sadzona jako roślina ozdobna. W Polsce pospolita na całym terytorium. Zazwyczaj rośnie na brzegach rzek, przy rowach bądź innych miejscach o bardzo wilgotnym podłożu. Status gatunku we florze Polski: gatunek rodzimy. Gatunek typowy w obrębie swego rodzaju.

Pokrój drzewo osiągające wysokość do 30 m. Korona szerokorozłożysta. Posiada krótki, często pochyły pień, od którego wznoszą się konary. Często w pniu starszych drzew występują spróchniałe dziuple. Gałęzie giętkie. Pędy są bardzo smukłe. Mają szarą barwę. Są delikatnie owłosione przez cały rok. Pąki są wąskie i spłaszczone. Liście wąskie, lancetowate o długości około 8 cm. Młode liście obustronnie jedwabiście owłosione, starsze tylko na spodniej stronie. Młode listki są żółte. Latem górna strona liści ciemnozielona, spodnia srebrzysta. Kwiaty jest rośliną dwupienną, kwiaty zebrane w kwiatostany zwane kotkami, lub zwyczajowo baziami. Kotki żeńskie w nasadzie luźnokwiatowe, o języczkowatych i nietrwałych przysadkach jasnordzawego koloru. Kwiaty z 1 gruczołem miodnikowym, słupek nagi z siedzącą zalążnią. Kotki męskie z jednobarwnymi przysadkami, dwoma gruczołami miodnikowymi i 2 pręcikami o nitkach owłosionych w dolnej części. Owoc filcowato owłosiona szara torebka. Nasiona bardzo drobne z pęczkiem srebrnych włosków, rozsiewane przez wiatr. Pień kora jest ciemnoszara, popękana. Drewno bardzo miękkie i łatwo próchniejące. Roczne gałązki cienkie.

Biologia i występowanie

Drzewo szybko rosnące i dość krótkowieczne. Rośnie przede wszystkim w lasach łęgowych wzdłuż rzek, często tworząc tam wraz z topolami duże skupienia. Preferuje okresowo zalewane, piaszczyste gleby. Występuje również wzdłuż dróg, nad stawami. Często jest sadzona. Dochodzi w górach do wysokości ok. 800 m n.p.m. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla związku (All.) Salicion albae i Ass. Salicetum albo-fragilis. Zakwita wczesną wiosną (marzec – kwiecień), równocześnie z rozwojem liści. Kwiaty zapylane przez owady, nasiona rozsiewane przez wiatr.

Roślina lecznicza: Surowiec zielarski: kora (Cortex Salicis) zawiera flawonoidy, kwasy organiczne oraz glikozydy. Najważniejszym z nich jest glikozyd fenolowy – salicyna. Korę zbiera się z 2 – 3 letnich gałęzi wczesną wiosną, gdy ruszają soki i łatwo jest ją oddzielić od drewna. Korę suszyć można zarówno w ciemnych, jak i jasnych pomieszczeniach. Do celów leczniczych wykorzystywana może być również kora wierzby kruchej, wierzby purpurowej, wierzby pięciopręcikowej i wierzby wiciowej. Działanie: salicyna ma silne działanie przeciwzapalne, przeciwgorączkowe i ściągające. Wykorzystywana jest przy takich dolegliwościach i chorobach, jak: ból głowy, przeziębienie przebiegające z gorączką, różne choroby reumatyczne, miażdżyca. Obecnie już nie pozyskuje się do celów leczniczych kory wierzby, gdyż jest zastępowana syntetycznie produkowanym kwasem acetylosalicylowym (nazwa handlowa „Aspiryna”, „Polopiryna”). W medycynie ludowej wykorzystywano korę wierzby również do leczenia nerwobólów i jako środka ułatwiającego zasypianie i uspokajającego. Drewno jest wykorzystywane jako materiał opałowy. Jest często nasadzana przy drogach, na wałach przeciwpowodziowych oraz na brzegach rzek w celu ich umocnienia i zabezpieczenia przed osuwaniem ziemi. Dzięki silnie rozbudowanemu systemowi korzeniowemu i szybkiemu wzrostowi nadaje się również do rekultywacji terenów i wysypisk śmieci. Jako roślina pobierająca z podłoża bardzo duże ilości wody sadzona jest na terenach podmokłych i bagnach w celu ich osuszenia. Niektóre odmiany są uprawiane jako rośliny ozdobne.

Źródło informacji: Wikipedia : wolna encyklopedia [dostęp: 2024-03-09 01:37:12]. Dostępny w internecie: https://pl.wikipedia.org/w/index.php?oldid=72985874. Główni autorzy artykułu w Wikipedii: zobacz listę.

  • cechy kwiatów
    • pora kwitnienia
      • marzec
      • kwiecień
      • równnoczesne z rozwojem liści
    • kwiatostan
  • cechy łodygi
    • szacowana wysokość łodygi
      • wyższa od człowieka (> 200 cm)
    • wygląd łodygi
      • łodyga owłosiona
  • cechy liści
    • kształt blaszki
      • liście lancetowate
    • brzeg liścia
      • piłkowany
    • kolor liścia
      • od spodu niebieskozielone
    • kształ pąków
      • owłosione
    • powierzchnia blaszki
      • od spodu jedwabiste
    • przylistki
      • lancetowate
  • cechy owoców
    • rodzaj owoców
      • suche
        • torebki
    • powierzchnia owocu
      • owłosiona
    • kolor owoców
      • szare
  • ogólne
    • drzewo
    • roślina lecznicza
    • roślina ozdobna
    • roślina użytkowa
    • gatunek rodzimy
    • Surowiec zielarski
    • tworzy mieszańce
    • drzewo szybko rosnące
  • siedlisko
    • Brzegi wód
    • Zbiorowiska nadrzeczne
    • Mokre łąki, pastwiska i miedze
    • Łęgi
    • tereny podmokłe
    • zalewiska rzeczne
    • gatunek charakterystyczny dla
      • Salicion albae R.Tx. 1955 zarośla i lasy wierzbowe w dolinach rzek na niżu i pogórzu
  • forma życiowa wg Raunkiæra
    • megafanerofit
  • cechy drzew i krzewów
    • kwiaty
      • kwiaty męskie
      • drzewo dwupienne
      • pręcikowe z 2 pręcikami
      • słupkowe o słupku siedzącym z krotką szyjką
    • cechy korony
      • wyniosła
    • wysokość
      • 6-25 m
    • cechy kory
      • żółtawa
      • jasnobrunatna
    • cechy gałęzi
      • młode nieco zwisające
      • młode oliwkowobrunatne
      • młode gęsto srebrzyście owłosione

 
 
Mapa występowania
Źródło: The Global Biodiversity Information Facility i Użytkownicy atlasu.