Mniszek pospolity Taraxacum officinale

Mniszek pospolity, mniszek lekarski (Taraxacum officinale F.H. Wiggers coll., właśc. Taraxacum sect. Taraxacum) – określenie roślin z rodzaju mniszek, w zależności od ujęcia systematycznego stanowiące nazwę zbiorową drobnych gatunków z sekcji Taraxacum (= Vulgaria, Ruderalia) lub odnoszące się do jednego gatunku występującego na niewielkim obszarze w Skandynawii – T. campylodes. W dominującym znaczeniu są to mniszki z sekcji obfitującej w drobne, apomiktyczne gatunki. W samej Europie opisano ich ponad tysiąc, w tym w Polsce ponad 200, a występują także w Azji i północnej Afryce. Zawleczone zostały na wszystkie inne kontynenty. Poza Europą dane o poszczególnych taksonach są bardzo fragmentaryczne. Rośliny te rosną na siedliskach ruderalnych, na łąkach i murawach, w uprawach i widnych lasach. Są wykorzystywane jako rośliny jadalne, pastewne, miododajne i lecznicze. W uprawach uznawane za chwasty.

Łodyga właściwa łodyga jest bardzo skrócona i ukryta pod ziemią, wyrasta z niej rozeta liści i szypuły, na których wznoszą się pojedyncze kwiatostany. Szypuły są bezlistne, zwykle tęgie, dęte (puste w środku), w różnym stopniu owłosione, intensywniej zwykle bliżej szczytu. Podczas kwitnienia osiągają od 3 do 40 cm wysokości (najczęściej od 5 do 35), ale podczas owocowania wyrastają nawet do ponad 60 cm. Z jednej różyczki liściowej rozwija się od jednej do kilkunastu szypuł kwiatostanowych. Liście są liczne i zebrane w przyziemną rozetę, w której obrębie mogą różnić się między sobą. Liście mają różny kształt także w zależności od pory roku – zwykle głębiej wcinane są te rozwijające się wiosną. Mogą być płasko rozpostarte na powierzchni ziemi lub wznosić się ku górze. Osiągają do 40 cm długości. Blaszka liściowa jest głęboko lub (rzadziej) płytko pierzasto wcinana, ma kształt podłużny, owalny, lancetowaty do lirowatego, u dołu zwęża się w ogonek oskrzydlony lub nie. Poszczególne klapy (nazywane tak niezależnie od tego, czy liść jest klapowany, podzielony lub sieczny) są przeważnie ząbkowane, odstające lub odgięte. Na powierzchni liście są nagie, skąpo owłosione, rzadko obficie. Kwiaty obupłciowe, języczkowe, skupione na szczycie szypuł kwiatostanowych w pojedyncze koszyczki. Koszyczki osiągają zwykle od 2,5 (rzadziej od 1,5) do 6 (rzadko 7) cm średnicy. Podczas kwitnienia koszyczki są rozwarte, płaskie lub wypukłe (bardzo rzadko zdarzają się koszyczki kuliste, które w obrębie rodzaju stwierdzono dotąd tylko w tej sekcji). Okrywa koszyczka ma kształt dzwonkowaty do cylindrycznego, osiąga średnicę od 0,8 do 4 cm. Złożona jest z kilku szeregów równowąskich lub lancetowatych listków. Zwykle są one zielone, rzadziej nieco czarniawe lub nabiegłe purpurowo, często natomiast ich końce są czarniawe lub purpurowe. Listki te osiągają szerokość od 1 do 6 mm, są wąsko obrzeżone lub niewyraźnie, a nawet wcale. Zewnętrzne listki okrywy (ang. calyculi) wyrastające w 2–3 rzędach w liczbie (6–)8–18(–20) charakterystycznie odginają się łukowato w czasie kwitnienia i dojrzewania owoców. Wewnętrzne listki okrywy (ang. phyllaries) występują w liczbie 7–25 w 2(–3) rzędach. Są wzniesione podczas rozwijania się kwiatostanu otulając pąki kwiatowe i później podczas kwitnienia (czasem się nieco rozchylają). Odginają się całkiem do tyłu po dojrzeniu owoców.

Biologia i występowanie

Przedstawiciele sekcji występują na siedliskach otwartych: nieużytkach, łąkach, polach, trawnikach, w ogrodach, sadach oraz widnych lasach i zaroślach. Są roślinami światłolubnymi i azotolubnymi. Preferują siedliska zaburzone, w tym przekształcane przez człowieka – po pożarach, grunty uprawiane, wypasane, wydeptywane i rozjeżdżane. Zasiedlają przydroża, place, tereny kolejowe i miejsca wyrzucania gruzu. Roślinom tym sprzyjają susze w okresie wiosenno-letnim, które przyczyniają się do masowego kwitnienia mniszka. Wiele drobnych gatunków to chwasty segetalne i ruderalne, szczególnie uciążliwe w wieloletnich uprawach rolnych, na użytkach zielonych oraz w sadach i ogrodach. Poszczególne drobne gatunki różnią się wymaganiami ekologicznymi, preferując siedliska mniej lub bardziej świeże i wilgotne, miejsca skaliste, lub z głęboką, żyzną glebą. W górach niektóre drobne gatunki występują licznie po piętro kosodrzewiny, a nielicznie obecne są także w piętrze alpejskim. Preferują różne gleby, unikając wszakże miejsc z bardzo słabo przepuszczalną gliną, zasolonych i zakwaszonych. Mimo to mogą występować na stanowiskach o podwyższonym zasoleniu pochodzącym z zanieczyszczeń antropogenicznych. Dzięki rozprzestrzenianiu owoców za pomocą wiatru mniszki należą do roślin kolonizujących szczeliny w murach, tarasach i dachach budynków. Rośliny z tej sekcji cechują się ogromną plastycznością fenotypową (patrz sekcja „Morfologia” i „Fizjologia i cechy fitochemiczne”). Rośliny rosnące w skrajnie trudnych warunkach, w miejscach suchych mogą tworzyć w sezonie tylko jeden kwiatostan z 30 kwiatami, podczas gdy rośliny tego samego gatunku, rosnąc w optymalnym siedlisku, mogą rozwinąć w jednym sezonie ponad 50 kwiatostanów zawierających po ponad 200 kwiatów. Rodzimy obszar występowania przedstawicieli sekcji Taraxacum obejmuje niemal całą Europę (bez krańców północnych – Svalbardu i Nowej Ziemi), północno-zachodnią Afrykę (wraz z wyspami Makaronezji) oraz Azję bez jej północnych i południowych krańców. Największe zróżnicowanie gatunkowe znajduje się w Europie, skąd opisano ok. tysiąc gatunków agamicznych. Poza tym kontynentem informacje o gatunkach z sekcji są bardzo fragmentaryczne. W Chinach potwierdzono przynależność do sekcji Taraxacum tylko jednego gatunku, jednak stan badań ocenia się jako niewystarczający do ustalenia rzeczywistej reprezentacji sekcji w Azji Wschodniej. Liczne drobne gatunki z tej sekcji zostały szeroko rozprzestrzenione, znacznie zwiększając obszar swojego występowania. Spotykane są na wszystkich kontynentach i na wielu wyspach, w tym w strefie subantarktycznej na Wyspach Kerguelena. Zasięgi poszczególnych gatunków agamicznych mogą być bardzo zróżnicowane, z powodu łatwego rozprzestrzeniania przez wiatr – mogą być bardzo rozległe. W Polsce ocenia się, że na terenie całego kraju występuje w sumie co najmniej 200 drobnych gatunków reprezentujących sekcję Taraxacum (=Taraxacum officinale). Występują pospolicie na całym niżu i w niższych położeniach górskich. Ze względu na sposób wzrostu – rozpościeranie liści przy powierzchni ziemi – mniszek pospolity tłumi wzrost roślin sąsiednich. Oddziałuje także allelopatycznie na rośliny w otoczeniu, ograniczając ich kiełkowanie i wzrost. Jednak przy odpowiednich warunkach siedliskowych przerwa w spasaniu powoduje, że mniszek ulega konkurencji silniej rosnących traw i bylin dwuliściennych, ustępując w wyniku wzrostu ocienienia. Jako roślina konkurencyjna mniszek ten uważany jest za uciążliwy gatunek obcy w obszarach, gdzie został zawleczony (np. w Ameryce Północnej). Łatwo wnika i rozsiewa się nawet w ekosystemach naturalnych, nieprzekształconych przez człowieka, np. w górskich murawach i widnych lasach. Liście są pokarmem dla licznych gatunków ssaków, zarówno dzikich, jak i udomowionych. Liście, kwiatostany i nasiona są także zjadane przez ptaki takie jak kury, gęsi, kaczki, kuropatwy, bażanty, przepiórki i inne. W Ameryce Północnej zawleczony mniszek pospolity stał się podstawowym źródłem pożywienia w okresie wiosny i wczesnego lata dla preriokura ostrosternego i dwuczubego, baribala i grizli. Liśćmi żywią się liczne gatunki bezkręgowców, spośród samych motyli na mniszku bytują gąsienice co najmniej 100 gatunków (w tym m.in. zawdzięczająca mniszkowi nazwę gatunkową ugorówka złotnica Lemonia taraxaci). Nasiona mniszka pospolitego są pożywieniem dla bezkręgowców. Głównymi konsumentami nasion są dwa gatunki chrząszczy (Coleoptera), Glocianus punctiger oraz Olibrus bicolor. Samica G. punctiger składa jaja na łodydze, skąd larwy przemieszczają się, drążąc tunele, w kierunku dojrzewających nasion. Jaja O. bicolor umieszczane są przez dorosłego chrząszcza na liściach w centrum rozety, zanim jeszcze pęd kwiatowy zacznie się rozwijać. Po przekwitnięciu larwy przemieszczają się i zjadają dojrzewające nasiona. Inni konsumenci nasion mniszka to Cnephasia oxyacanthana oraz Ensina sonchi. Występują oni jednak znacznie rzadziej niż dwa pierwsze gatunki. Chociaż larwy mogą powodować utratę do 30% nasion w populacji roślin, to zwykle straty są niewielkie dzięki niskiemu poziomowi synchronizacji kwitnienia utrudniającemu dostęp do nasion roślinożercom. Także po rozsianiu nasiona są często zjadane przez owady, głównie z rodziny biegaczowatych. Ze wszystkich nasion, które spadły na podłoże kiełkuje zaledwie 0,7–3,1%. Około 93% nasion może zostać zjedzonych przez bezkręgowce, nie wpływa to jednak znacząco na liczebność populacji mniszka. Pomimo dużego udziału rozmnażania bezpłciowego rośliny mniszka wytwarzają znaczne ilości nektaru, który ze względu na wczesną porę kwitnienia jest ważnym pokarmem licznych gatunków owadów i pajęczaków. Tylko w Ontario na kwiatostanach potwierdzono obecność 152 gatunków owadów z rzędów: Collembola, Thysanoptera, Hemiptera, Homoptera, Coleoptera, Diptera i Hymenoptera. W Japonii kwiatostany są pożywieniem dla chrząszcza Anomala octiescostata. Dorosłe osobniki przyciągane są przez kwiaty wydzielające kairomon, przypominający w działaniu feromony. Gatunek tworzy mykoryzę arbuskularną z Pythium ultimum oraz Glomus mosseae. Związek z G. mosseae, poza dostarczaniem substancji mineralnych, zwiększa także ochronę przed roślinożercami. Stwierdzono, że na roślinach zainfekowanych przez symbiotycznego grzyba przeżywalność larw Otiorhynchus sulcatus była o około połowę mniejsza niż na roślinach pozbawionych symbionta. Mniszek pospolity jest żywicielem dla grzybopodobnego lęgniowca Bremia lactucae, licznych gatunków pasożytniczych grzybów z rodzaju Erysiphe, Sphaerotheca, Phoma, Sclerotinia, a także Puccinia taraxaci, Puccinia dioicae, Ascochyta taraxaci, Mycosphaerella hieracii, Synchytrium taraxaci, Puccinia variabilis i Ramularia taraxaci. Fitosocjologia W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych Europy Środkowej ma status gatunku charakterystycznego dla rzędu Arrhenatheretalia. Jest też gatunkiem stałym w zbiorowiskach wydeptywiskowych wyodrębnianych jako klasa Polygono arenastri-Poëtea annuae lub rząd Plantaginetalia majoris. Występuje często w zespole Lolio-Plantaginetum puccinelietosum, będącym zbiorowiskiem dywanowym roślin wieloletnich nawiązującym do słonych łąk, jednak kształtowanym przez działalność ludzką – o dużym zasoleniu, powstałym przy drogach lub torowiskach. Różne drobne gatunki mogą występować w zróżnicowanych zespołach roślinnych na różnych siedliskach, np. na łąkach trzęślicowych i w różnych zespołach leśnych.

Surowiec zielarski Kwiat (Taraxaci Flos), ziele (Taraxaci Herba) oraz korzeń (Taraxaci Radix). Zbiór i przechowywanie Ziele zbiera się wczesną wiosną, jeszcze przed pojawieniem się pąków kwiatowych. Kwiatostany zbiera się bez szypuł, podczas kwitnienia. Ziele i kwiaty suszy się od razu po zebraniu. Korzeń mniszka z przeznaczeniem do celów leczniczych należy zbierać jesienią. Po dokładnym wymyciu kroi się go wzdłuż na paski i suszy w zacienionym i przewiewnym miejscu w temperaturze otoczenia lub w suszarni, ale tak, by nie przekroczyć 30 °C (według niektórych źródeł korzenie mniszka suszy się w temperaturze 40–50 °C). W podobnych warunkach suszy się ziele i kwiat. Działanie Związki goryczowe nieznacznie zwiększają wydzielanie soku żołądkowego, ułatwiając trawienie. Wyciąg lub sok z korzenia i wyciąg z ziela pobudza czynności wątroby, zwiększając ilość wytwarzanej żółci. Dzięki lekkiemu działaniu przeciwskurczowemu na przewody i pęcherzyk żółciowy ułatwia przepływ żółci do dwunastnicy przeciwdziałając jej zastojom. Zarejestrowano także zwiększone wydzielanie żółci po iniekcji dożylnej ekstraktu z mniszka. Surowiec wykazuje również działanie saluretyczne, usuwając z organizmu nadmiar jonów sodu i potasu. Kwiat ma działanie podobne, przy czym silniejsze moczopędne i przeciwzapalne. Przypisuje się mniszkowi działanie obniżające poziom glukozy we krwi w początkowym stadium cukrzycy. Badania in vitro pokazują, że składniki mniszka pospolitego mogą mieć działanie przeciwnowotworowe. Potwierdzono hamowanie wzrostu komórek raka sutka i prostaty przez ekstrakt wodny z dojrzałych liści mniszka. Działania takiego nie wykazywały ekstrakty z innych części rośliny. Badanie na komórkach raka wątrobowokomórkowego – Hep G2, pokazują, że mechanizm cytotoksyczności wywoływanej przez T. officinale jest związany z podniesieniem poziomu cytokin: czynnika martwicy nowotworu (TNF-alfa) i interleukiny (IL-1 alfa). Efekt można było znieść przez podanie przeciwciał dla poszczególnych cytokin. Doświadczenia z wykorzystaniem ekstraktów z wodą, etanolem, octanem etylu albo n-butanolem jako rozpuszczalnikiem potwierdziły działanie przeciwzapalne, antyangiogeniczne oraz antynocyceptywne. Efekty związane są z hamowaniem wytwarzania NO, wpływem na ekspresję COX-2, a także działaniem antyoksydacyjnym substancji czynnych zawartych w roślinie. Aktywność przeciwzapalna ekstraktu z T. officinale związana jest z zahamowaniem wytwarzania TNF-alfa, IL-1 beta, IL-6 oraz interferonu-γ (IFN-γ) stymulowanego przez lipopolisacharydy (LPS). Substancją odpowiedzialną za hamowanie wydzielania cytokin prozapalnych indukowanych przez LPS jest taraksasterol. W badaniu na astrocytach szczurzych wykazano, że IL-1 prowadzi do podniesienia poziomu TNF-alfa jedynie w obecności LPS. Zastosowanie Preparaty z mniszka pomagają w niektórych schorzeniach dróg żółciowych i kamicy żółciowej oraz przy problemach wątrobowych i trawiennych, przy zbyt skąpym wydzielaniu żółci, np. po wirusowym zapaleniu wątroby, po zabiegach na drogach żółciowych i kamicy żółciowej. Przy obrzękach i niewydolności nerek, przewlekłym zapaleniu pęcherza moczowego lub przewodów moczowych i w kamicy moczowej (szczawianowej i fosforanowej). Ponadto przy niestrawności i braku łaknienia oraz w początkowym stadium cukrzycy. Stosowane są również przy awitaminozach. Zewnętrznie świeży sok mleczny stosowany jest do usuwania różnego rodzaju brodawek na skórze (działa podobnie jak sok glistnika jaskółcze ziele), przy czym skuteczny jest we wczesnych fazach ich tworzenia się. Leki ziołowe z mniszka stosowane są w postaci odwaru z korzeni, wyciągu, nalewki lub jako składnik mieszanek ziołowych. Maksymalne, zalecane dawki wynoszą 4 g jednorazowo i 12 g dobowo w przypadku ziela oraz 1 g jednorazowo i 3 g dobowo w przypadku surowca z korzenia. Przeciwwskazania i działania niepożądane Nie należy korzystać z preparatów z mniszka w przypadku niedrożności dróg żółciowych, ropniaka pęcherzyka żółciowego, warunkowo – w porozumieniu z lekarzem – mogą je stosować chorzy na kamicę żółciową. U osób wrażliwych substancje goryczowe mogą spowodować dolegliwości żołądkowe i zgagę.
Liście i korzenie mniszka nadają się do spożycia zarówno surowe, jak i gotowane. W celu ograniczenia gorzkiego smaku liści wskazana jest ich etiolacja – osłonięcie przed dostępem światła na kilka dni przed zbiorem, jednak wadą tego zabiegu jest zmniejszenie wartości odżywczych. Z liści można przyrządzać sałatkę wiosenną, która w Polsce jest mało popularna, w przeciwieństwie do krajów romańskich. W smaku jest ona nieco gorzkawa. Przyprawia się ją octem, solą i pieprzem. Młode liście jako przyprawa dodawane są także do zup i sosów. W Europie Środkowej spożywano liście mniszka na przednówku. Dawniej pąki koszyczkowe wykorzystywano jako namiastkę kaparów, a prażony korzeń zastępował cykorię. Z płatków kwiatowych mniszka z dodatkiem cytryny i cukru uzyskuje się wino kwiatowe o charakterystycznym miodowo-ziołowym bukiecie, przy czym unikać należy dodania zielonych (gorzkich) części rośliny. Korzeń mniszka wraz z korzeniem łopianu jest składnikiem tradycyjnego orzeźwiającego napoju, szczególnie popularnego w Wielkiej Brytanii, znanego pod nazwą dandelion and burdock (tłum. mniszek i łopian). W zależności od przepisu dodaje się do niego również liście mniszka, cukier lub słodzik i inne składniki. Herbatkę ziołową sporządzać można z różnych części rośliny. Wywar z gotowanych kwiatów mniszka po dodaniu dużej ilości cukru zamienia się w syrop o barwie, konsystencji i smaku zbliżonym do miodu, tzw. miodek majowy. W 2007 roku syrop z mniszka pospolitego został wpisany przez Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi na listę produktów tradycyjnych województwa pomorskiego. Mniszek pospolity był wykorzystywany jako roślina jadalna także na obszarach, gdzie został zawleczony. Indianie Ameryki Północnej z różnych plemion jadali surowe lub gotowane liście (Czirokezi i Tohono O’odham) oraz gotowane liście z syropem klonowym dodawane do mięsa (Odżibwejowie i Potawatomi). Apacze aromatyzowali kwiatami mniszka napoje alkoholowe. W Japonii sparzone młode liście mniszka pospolitego wyparły z użycia tamtejszy rodzimy gatunek – Taraxacum platycarpum i sporządza się z nich potrawy aemono i o-hitashi (sparzone liście warzyw w pierwszym wypadku z sosem sojowym i cukrem, a w drugim moczone w rosole rybnym i podawane schłodzone z sosem sojowym i sosem alkoholowym mirin).Świeża roślina stanowi wartościowe pożywienie dla zwierząt hodowlanych, przy czym szczególnie chętnie mniszek zjadany jest przez króliki i drób. W klasyfikacji roślin pastewnych zaliczany jest do ziół pastewnych, jednak mimo swego potencjału często jest nie tylko niewykorzystywany, ale też traktowany jako chwast. Tymczasem pasza z mniszkiem uważana jest za wartościową, zwłaszcza przy wczesnym użytkowaniu. Jest posilna, łatwostrawna i dietetyczna. Ziele mniszka polepsza smak paszy, reguluje trawienie i zapobiega nadmiernym gazom i kolce u zwierząt. W sianie udział mniszka jest zwykle mały ze względu na dużą zawartość wody w roślinie i niski wzrost. Mniszek jest też ceniony na pastwiskach ze względu na odporność na suszę oraz zarastanie luk w poroście wartościowych traw. Wadą mniszka jest wypieranie podstawowych roślin pastewnych – traw i koniczyn i to, że ze względu na sposób wzrostu tylko częściowo daje się zgryzać. W gospodarce łąkowo-pastwiskowej ocenia się, że zagęszczenie mniszka wynoszące do 200–300 roślin na 1 m2 jest „akceptowalne”.
Mniszek pospolity jest wykorzystywany jako roślina kosmetyczna – stanowi dodatek do niektórych kremów przeznaczonych do pielęgnacji skóry suchej i starzejącej się. Wyciąg lub odwar wodny ze zmiażdżonego ziela mniszka wykorzystywany jest w rolnictwie biodynamicznym, np. do biologicznego zwalczania mszyc. W tym celu 40–45 g zmiażdżonego ziela mniszka zalewa się wiadrem wody i po kilku godzinach odcedza. Można też zrobić odwar. Tak przyrządzony roztwór można rozpylać opryskiwaczem lub kropidłem. Kwiaty mniszka bywają używane do dekoracji stołu oraz jako składnik bukietów, a także do plecenia wianków. Przynajmniej niektóre drobne gatunki mają zdolność do kumulowania ołowiu w liściach, a tym samym mogą służyć do oczyszczania skażonej gleby. Ze względu na dużą rozpoznawalność, łatwość pozyskiwania materiału i dostępność przez cały sezon wegetacyjny mniszek pospolity jest przydatny w doświadczeniach przeprowadzanych w ramach zajęć dydaktycznych dla uczniów i studentów. Materiał roślinny umożliwia przeprowadzanie doświadczeń prezentujących kiełkowanie, pomiar potencjału wodnego, geotropizm, wpływ auksyn na rozwój rośliny, morfologię, a także budowę anatomiczną organów i komórek. Kwitnienie mniszka rejestrowane było w kalendarzach fenologicznych (patrz fenologia). Z korzeni można pozyskać barwnik karmazynowo-brązowy. Także z korzeni pozyskiwać można lateks naturalny, jednak jest on niskiej jakości.Wydajność miodowa mniszka sięga do 20 kg/ha, zatem jest dość niska. Poszczególne ule mogą zyskiwać w okresie intensywnego kwitnienia (tj. przez około 8 dni) do 3–4 kg dziennie. Nektar gromadzony jest wydajniej przez pszczoły oblatujące kwiaty przy niższych temperaturach, tj. przez mieszańce długojęzyczkowe i rasę kaukaską. Przy niedostatecznie ciepłej, słonecznej pogodzie (co często się zdarza w okresie wiosennym) nektarowanie jest słabe. W takich warunkach pszczoły zbierają z kwiatów dużo pyłku i mało nektaru. Kwiaty niedostępne są dla pszczół od popołudnia, kiedy koszyczki się zamykają oraz podczas deszczu, kiedy w ogóle się nie otwierają. Także kwiatostany stanowiące miejsce bytowania wielu chrząszczy nie są odwiedzane przez pszczoły. Pyłek mniszka ma dla pszczół przeciętne wartości odżywcze. Obnóże z nektarem i pyłkiem pochodzącym z mniszka ma charakterystyczną, pomarańczową barwę. W niektórych obszarach, zwłaszcza górskich (np. w Szwajcarii), mniszek jest główną rośliną miododajną.

Według poglądów licznych botaników mniszek pospolity pochodzi z Grecji, skąd rozprzestrzenił się na terenach Europy i Azji Mniejszej. Za prawdopodobne uznaje się także pochodzenie gatunku z terenów północnych Himalajów (publikacja źródłowa dla tego stwierdzenia odnosi się jednak do genezy wielu sekcji apomiktycznych, dla których Chiny są ośrodkiem zróżnicowania, podczas gdy sekcji Ruderalia vel Taraxacum tam niemal brak). Zapis kopalny pozwala stwierdzić występowanie mniszka w Europie w okresie glacjału i interglacjału. Pojawienie się gatunku w Ameryce Północnej wydaje się możliwe w czasach po plejstocenie, w wyniku przedostania się przez Beringię. Istnieje wiele sprzecznych opisów późniejszej introdukcji do Ameryki Północnej. Jeden z nich zakłada zawleczenie mniszka na wschodnie wybrzeże przez wikingów około roku 1000. Inni opisują sprowadzenie roślin przez osadników, którzy przypłynęli na żaglowcu Mayflower lub przez osadników przybyłych później, jako uprawianej rośliny leczniczej. Wraz z osadnikami roślina rozprzestrzeniła się także na zachodzie kontynentu amerykańskiego. Pierwszy, zachowany zapis obserwacji pochodzi z roku 1672 z Nowej Anglii. Zdmuchiwanie owoców mniszka jest popularną zabawą dziecięcą, nierzadko towarzyszy jej przy tym intencja spełnienia jakiegoś życzenia lub wróżby. Mniszek lekarski jest popularną rośliną służącą do wyplatania wianków. Okazy mniszka, z kwiatami i owocami, a często jedynie same liście tej rośliny, przedstawione bardzo ozdobnie w stylizacji przypominającej liście akantu, występują kilkakrotnie w tle malarskim scen w ołtarzu Wita Stwosza w Kościele Mariackim w Krakowie (m.in. w scenach Hołdu Trzech Króli oraz Spotkania Chrystusa z Magdaleną w ogrodzie). Roślina ta zresztą, głównie ze względu na kształt liści, wielokrotnie pojawia się w twórczości europejskich malarzy i rytowników późnego średniowiecza i renesansu. Występuje m.in. w tle obrazu Spotkanie Chrystusa z Magdaleną w ogrodzie Jacoba Cornelisza z Amsterdamu z 1507 r. oraz u stóp św. Jana Ewangelisty na Patmos Hansa Burgkmaira starszego z 1518 r. Owoce mniszka symbolizujące ideę wznoszenia się i nieograniczonych możliwości wykorzystane zostały w logo portu lotniczego Kraków-Balice. Obecne są także w logotypie wydawnictwa Larousse. Przypisywano także dmuchawcom symbolizowanie niestałości męskich uczuć. Mniszek pospolity jest jedną z roślin, należących do tzw. gorzkich ziół, które Żydzi spożywają w okresie Paschy. Wymieniony jest w Misznie. W Izraelu rośnie jeszcze jeden gatunek mniszka – Taraxacum cypricum, ale występuje on tylko w miejscach wilgotnych i górzystych, ponadto Żydzi żyją w rozproszeniu w różnych miejscach na świecie, stąd też. F. N. Hepper proponuje, by za roślinę biblijną uważać kosmopolitycznego mniszka pospolitego. W Biblii mniszek symbolizować ma zgryzotę. Poradniki ezoteryczne przypisują mniszkowi magiczne właściwości. Wykorzystywany może być do wróżenia (po dmuchnięciu w owoce liczba pozostałych na szypułce równać ma się liczbie pozostałych lat życia dmuchającego), wzmagać ma moce psychiczne spożywany w formie herbatek, wysuszone kwiaty umieszczone w poduszce lub pod nią wyostrzać mają marzenia senne. W języku (mowie) kwiatów oznaczać ma absurdalność, zbytnią pretensjonalność. W chińskiej symbolice kwiatowej mniszek oznacza ochronę, dobre zdrowie i pieniądze. W rosyjskiej kulturze ludowej funkcjonuje przysłowie meteorologiczne mówiące, że, gdy mniszek zwija swój koszyczek, zbiera się na deszcz. W 1957 r. Ray Bradbury napisał opartą na wspomnieniach z dzieciństwa powieść Dandelion Wine (Mniszkowe wino; w polskim przekładzie Anny Przedpełskiej-Trzeciakowskiej Słoneczne wino). W roku 1971 astronauci załogi Apollo 15, chcąc upamiętnić tę powieść, nadali jednemu z kraterów uderzeniowych Księżyca nazwę Dandelion Crater. W roku 1966 zespół The Rolling Stones nagrał (wydaną w 1967) piosenkę „Dandelion” (powszechna angielska nazwa mniszka lekarskiego).

Źródło informacji: Wikipedia : wolna encyklopedia [dostęp: 2024-03-09 02:23:07]. Dostępny w internecie: https://pl.wikipedia.org/w/index.php?oldid=72517328. Główni autorzy artykułu w Wikipedii: zobacz listę.

  • cechy liści
    • kształt blaszki
      • liście lancetowate
  • cechy kwiatów
    • kwiatostan
  • cechy łodygi
    • wygląd łodygi
      • łodyga owłosiona
  • ogólne
    • roślina trująca
    • roślina lecznicza
    • roślina jadalna
    • roślina miododajna
    • roślina inwazyjna
    • chwast
    • roślina użytkowa
    • bylina
    • roślina pyłkodajna
    • roślina kosmetyczna
    • roślina wskaźnikowa
    • Surowiec zielarski
    • trawa
  • siedlisko
    • Pastwiska
    • Piętro kosodrzewiny
    • nieużytki
    • zarośla
    • murawy
    • ugory