Wirtualny atlas roślin: Trzcina pospolita / Phragmites australis

Trzcina pospolita (Phragmites australis (Cav.)Trin. ex Steud) – gatunek rośliny z rodziny wiechlinowatych (Poaceae).

Pokrój tworzy zwarte i gęste kępy. Największa roślina zielna we florze Polski. Łodyga osiąga wysokość do 4 m. Jej prosto wzniesione i sztywne źdźbła są nagie i błyszczące, puste w środku i posiadają wiele kolanek i międzywęźli. Liście duże liście wyrastają ze sztywnego źdźbła w dwóch rzędach. Długą pochwą liściową otaczają międzywęźle dodatkowo wzmacniając go. Mają sinozielony kolor, są twarde i mają ostre brzegi. Ich blaszki liściowe o długości do 50 cm są ostro zakończone. Kwiaty zebrane w kwiatostan – szeroko rozpierzchłą bardzo dużą, zwykle niesymetryczną wiechę, której wierzchołek często zwiesza się na jedną stronę. Ma ona brunatny kolor. Tylko dolne kwiaty w kłoskach są męskie, wszystkie pozostałe kwiaty są obupłciowe. Szypułki górnych kwiatów mają u podstawy kłosków pęczek srebrzystych włosów. Takie same pęczki włosów występują też na gałązkach wiechy. Kłoski zawierają od 3 do 7 kwiatów. Owoc owocem jest lekki i okryty plewkami ziarniak.

Biologia i występowanie

Gatunek kosmopolityczny, szeroko rozpowszechniony na całym świecie. Zasięg naturalny jest trudny do określenia ze względu na rozwleczenie tego gatunku w wielu miejscach na świecie i jego łatwe zadamawianie się. Występuje w całej Europie, w Azji północnej, środkowej południowo-zachodniej (od krajów śródziemnomorskich po Pakistan), w Azji wschodniej, w niemal całej Afryce, na obu kontynentach amerykańskich (także w krajach Ameryki Środkowej), w Australii. Z pewnością jako roślina obca trzcina pospolita podawana jest z Nowej Zelandii i innych wysp Oceanii. Podgatunek typowy zawleczony został także do Ameryki Północnej, gdzie np. w basenie Wielkich Jezior uznawany jest obecnie za groźny gatunek inwazyjny. W Polsce występuje pospolicie na całym terytorium, od Bałtyku, aż po niższe partie gór. Jest typową rośliną bagienną i nadwodną, ale jest gatunkiem o szerokim zakresie tolerancji ekologicznej, potrafi rosnąć także na suchym lądzie. Można ją spotkać nie tylko w zbiornikach wodnych i nad ich brzegami, ale także na torfowiskach, na podmokłych łąkach i w różnego rodzaju zaroślach nadrzecznych. Dobrze znosi falowanie wody i trwałe podtopienie (nawet do 2 m). Może rosnąć nad brzegami zarówno wód stojących, jak i wolno płynących, na różnych typach podłoży. Jest bardzo żywotna i rozrasta się bardzo szybko. Jest tak ekspansywna, że zwykle tworzy jednogatunkowe, rozległe agregacje. Rośnie także w wodach silnie zanieczyszczonych ściekami komunalnymi. Ekspansja trzciny jest dużym problemem, ponieważ gatunek ten zastępuje inne naturalne zbiorowiska roślinne uwolnione od ekstensywnego użytkowania (wypasu, koszenia), tworząc jednorodne płaty na dużych powierzchniach. Pomimo wypierania innych gatunków roślin, trzcina pospolita (tak jak inne rośliny trzcinopodobne) jest bardzo ważna dla ochrony siedlisk szeregu dzikich zwierząt, zwłaszcza w Europie i Azji. Do tych gatunków zalicza się wąsatka (Panurus biarmicus), trzcinniczek zwyczajny (Acrocephalus scirpaceus) oraz bąk zwyczajny (Botaurus stellaris). Inne zwierzęta takie jak bóbr europejski, mysz polna, rzęsorek rzeczek (Neomys fodiens), czy czapla siwa także chętnie przebywają bądź gniazdują w szuwarach trzcinowych. Ponadto, gdy trzcina rośnie w wodzie, stanowi matecznik dla młodych ryb i wielu gatunków owadów, a żaby chętnie tam przebywają ponieważ wysokie łodygi zapewniają im częściowe schronienie. Trzcina nie toleruje wypasania i koszenia w sierpniu, bowiem uniemożliwia to transport i magazynowanie składników odżywczych z łodygi i liści do kłączy. Szuwar trzcinowy koszony w sezonie wegetacyjnym może mieć roczną produkcję trzykrotnie mniejszą niż szuwar niekoszony, choć szczegóły mogą się różnić w zależności od czasu i częstotliwości wykaszania, w skrajnych przypadkach może dojść do całkowitego zniszczenia płatu. Z kolei zarówno koszenie, jak i pożary suchych ździebeł zimą lub na przedwiośniu przyspieszają wzrost nowych pędów i zwiększają ich zagęszczenie. Wynika to z aktywacji większej liczby pączków na kłączach i eliminacji pasożytów (w tym patogenów) zimujących w suchych pędach. Geofit i hydrofit. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla Cl. Phragmitetea i Ass. Phragmitetum australis. Na trzcinie pospolitej pasożytuje wiele gatunków grzybów: na pędach nadziemnych buławinka czerwona powodująca chorobę o nazwie sporysz zbóż i traw, rdze Puccinia phragmitis i Puccinia magnusiana, Neoramularia phragmitis, Deightoniella roumeguerei, Deightoniella arundinacea, Scirrhia rimosa, Pseudoseptoria donacis, Ascochyta leptospora, Gibberella zeae, na korzeniach Microdiscula phragmitis. Żerują na niej liczne gatunki owadów.

Bardzo dobrze utrwala brzegi przed erozją wodną. Odgrywa bardzo dużą rolę w zarastaniu zbiorników wodnych. Ma duży udział w tworzeniu torfu. Używana jest do oczyszczania ścieków w oczyszczalniach biologicznych. W budownictwie jej wyschnięte łodygi – źdźbła były na masową skalę wykorzystywane do produkcji mat budowlanych (używanych przy wykonywaniu tynków i ocieplaniu domów). Używane są też do krycia dachów. W Chinach młode pędy są używane jako jarzyna do surówek i sałatek. Młode rośliny są wykorzystywane jako pasza dla zwierząt. Wykonuje się z niej podściółkę dla zwierząt hodowlanych. Z pędów wykonuje się ogrodzenia oraz płotki zabezpieczające wydmy przed wiatrem. Kwiatostany używane są w zdobnictwie.

Źródło informacji: Wikipedia : wolna encyklopedia [dostęp: 2024-03-09 00:12:06]. Dostępny w internecie: https://pl.wikipedia.org/w/index.php?oldid=72327126. Główni autorzy artykułu w Wikipedii: zobacz listę.