Sosna Jeffreya Pinus jeffreyi

Sosna Jeffreya (Pinus jeffreyi Balf.) – gatunek drzewa iglastego z rodziny sosnowatych (Pinaceae). Występuje na południowo-zachodnich krańcach Ameryki Północnej, na górskich terenach USA i Meksyku. Jest bliską krewniaczką najpospolitszej z północnoamerykańskich sosen – sosny żółtej. Jej szyszki nasienne osiągają duże rozmiary, dorastają do 35 cm długości.

Pokrój duże drzewo iglaste o koronie stożkowatej, regularnej, słabo rozgałęzionej. Liście igły zebrane w pęczki po 3, niebieskawozielone lub szarozielone, długości 12–22(25) cm, szerokości ok. 1,5–2 mm, grube, sztywne i zaostrzone. Pień dorasta przeważnie do 45 m wysokości, chociaż są okazy osiągające 61 m. W środkowej Europie osiąga 30 m. Kora o zabarwieniu czerwonobrązowym do prawie czarnego, łuskowata. Pędy w pierwszym roku pokryte nalotem. Szyszki jajowate, duże, osiągają 35 cm (w Polsce do 20 cm), jasnobrązowe. Nasiona długości 10–12 mm z dużym skrzydełkiem (15–25 mm). Tarczki łusek z kolcem, skierowanym do wewnątrz.

Biologia i występowanie

Sosna Jeffreya występuje w południowo-zachodniej części Ameryki Północnej. Zasięg rozciąga się od północnego stanu Baja California w Meksyku, po stany USA: Kalifornia, zachodnią Nevadę i południowo-zachodni Oregon. Liście pozostają na drzewie (2)4–6(7) lat. Szyszki nasienne dojrzewają w ciągu 2 lat, uwalniają nasiona i opadają wkrótce potem. Preferuje obszary górskie, na których lato jest suche i ciepłe a zima chłodna. Rośnie na wysokości 1000–2000 m, a na południowych krańcach obszaru występowania nawet na 1800–3000 m. Ma niewielkie wymagania glebowe, jest odporna na suszę. Sosna Jeffreya jest głównym gospodarzem rośliny pasożytniczej Arceuthobium campylopodum, która infekuje także mieszańce Pinus jeffreyi ×P. ponderosa występujące w Kalifornii. Sporadycznie pasożytuje na niej A. americanum i A. occidentale, a rzadko A. monticola i A. siskiyouense. Sosna Jeffreya jest natomiast odporna na zainfekowanie przez A. californicum i A. divaricatum.

Do Europy (Wielkiej Brytanii) sosna ta sprowadzona została w tym samym roku, kiedy została opisana naukowo – w 1853. Do Polski gatunek introdukowany został w 1866 do Arboretum w Kórniku. W Polsce jest rzadko spotykany w kolekcjach i parkach, sadzony jako ozdobny. Jedne z najstarszych okazów w Europie Środkowej rejonie rosną w arboretum w Bańskiej Szczawnicy na Słowacji.

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody umieściła ten gatunek w Czerwonej księdze gatunków zagrożonych, przyznając mu kategorię zagrożenia LC (least concern, system oceny w wersji 2. 3 i 3. 1) jako gatunkowi najmniejszej troski, niespełniającemu kryteriów gatunków zagrożonych.

Źródło informacji: Wikipedia : wolna encyklopedia [dostęp: 2024-03-09 00:18:15]. Dostępny w internecie: https://pl.wikipedia.org/w/index.php?oldid=72326850. Główni autorzy artykułu w Wikipedii: zobacz listę.

  • cechy łodygi
    • wygląd łodygi
      • łodyga gałęzista
  • ogólne
    • drzewo
    • roślina ozdobna
    • roślina użytkowa
    • roślina pasożytnicza
    • drzewo iglaste
  • cechy liści
    • kształt blaszki
      • igły

 
 
Mapa występowania
Źródło: The Global Biodiversity Information Facility i Użytkownicy atlasu.