Ramienica pospolita Chara vulgaris

PokrójStosunkowo nieduży makroglon (zwykle 10–50 cm długości) o silnie rozgałęzionej plesze. Cienka (0,5-1 mm średnicy) nibyłodyga i nibyliście. Plecha o żywej, jasnozielonej barwie, zwykle dość słabo jak na ramienicę inkrustowana węglanem wapnia, przez co wiotka i niemal płożąca się po dnie. Roślina jednopienna. OkorowanieDwurzędowe, czasem niezupełne, zwłaszcza na nibyliściach. Rzędy główne znacznie słabiej wykształcone niż boczne, przez co stanowią widoczne bruzdy, z których wyrastają kolce. NibyliścieO zmiennej długości, cienkie. Wyraźnie zagięte do wewnątrz. 5–10 (najczęściej 6–7) w okółku. 6–12 (zwykle 7–8) członów, z czego kilka okorowanych, a kilka (czasem nawet wszystkie) nieokorowanych. Te ostatnie często wydłużone i zaokrąglone. NibylistkiWyraźne. Wewnętrzne przeważnie długie i cienkie, widoczne gołym okiem, podczas gdy na zewnątrz znacznie słabiej wykształcone (brodawkowate lub w ogóle brak). Wewnętrzne nie tylko znacznie dłuższe od lęgni, ale nieraz dłuższe od członów nibyliści. KolceWałeczkowate lub brodawkowate. Jako że wyrastają w bruzdach, niekiedy słabo widoczne. Pojedyncze. W górnej części międzywęźla skierowane ku dołowi. W dolnych międzywęźlach słabiej wykształcone. PrzylistkiW dwurzędowych okółkach. Przylistki górnego okółka zwykle nieco dłuższe niż dolnego. Wałeczkowate lub brodawkowate, zwykle po dwie pary pod nibyliściem. PlemniePojedyncze. W 3–4 pierwszych węzłach nibyliści okorowanych. Czerwonawe, wyraźnie mniejsze od lęgni (0,5 mm średnicy). LęgniePojedyncze, choć rzadko mogą znaleźć się dwie plemnie i jedna lęgnia w węźle. W 3–4 pierwszych węzłach nibyliści okorowanych. Zielonopomarańczowe. Koronka bardzo krótka, szeroka u podstawy. Lęgnie o 0,9 mm długości. Oospory brązowe, choć mogą wystąpić czarne. ZmiennośćZnane jest wiele form morfologicznych. W wodach płytkich, przybrzeżnych, zwykle mniejsze i delikatniejsze formy (do 20 cm). Na głębszych stanowiskach formy o wydłużonych tak międyzwęźlach (do 14 cm), jak i nibyliściach (do 5 cm). Niektóre formy są bardziej inkrustowane, przez co zielonoszare. Forma Ch. vulgaris f. papillata ma kolce o długości dorównującej średnicy nibyłodygi. Postacie występujące w Ameryce Południowej opisywano jako odrębny gatunek Ch. magellanica. Podobne gatunkiRamienica przeciwstawna

Biologia i występowanie

Gatunek słodkowodny, choć spotykany w wodach lekko słonawych. Występuje głównie w małych zbiornikach – astatycznych, stawach, torfiankach, rowach, starorzeczach, znosząc przejściowe wynurzenie. Rzadziej w dużych jeziorach i rzekach. W wodach płytkich, gdyż jest rośliną światłolubną. Preferuje wody mezotroficzne i słabo eutroficzne oraz podłoże organiczne, ale występuje też na mineralnym. Rzadko tworzy zespół roślinny Charetum vulgaris (wyróżniano również zespół Charetum foetidae) w postaci łąki ramienicowej. Zespół ten występuje głównie w niedużych zbiornikach o zmiennym poziomie wody, przy czym raczej są to miejsca płytkie (do 0,5–1 m) o podłożu z różnym stopniem zamulenia. Często jest zbiorowiskiem pionierskim w nowo utworzonych zbiornikach wodnych. Niegdyś uważano, że obniża jakość pitną wody, w której występuje. Jest jednym z dwóch częściej występujących w polskich ciekach gatunków ramienic, w związku z czym jej obecność jest uwzględniana przy makrofitowej ocenie jakości wód rzek. Przy wyliczaniu wskaźnika MIR przedstawiciele rodzaju Chara są rozpatrywani łącznie, a przypisana im wartość L=6 oznacza, że są indykatorami wód mezotroficznych, dość czystych. WystępowanieWystępuje w większej części Europy, jak również w Ameryce, Australii i Azji. W Polsce spotykana w całym kraju, a zbiorowiska częste są w jego środkowej części.