Wirtualny atlas roślin: Bambusa vulgaris / Bambusa vulgaris

Bambusa vulgaris – gatunek rośliny z rodziny wiechlinowatych (Poaceae). Roślina rodzima dla Indochin i dla prowincji Yunnan w południowych Chinach. Jest szeroko uprawiana w wielu innych miejscach w strefie międzyzwrotnikowej. Spośród różnych gatunków bambusów należy do największych i najłatwiej rozpoznawalnych.

Pokrój rośnie w luźnych kępach. Źdźbła są bezkolcowe, cytrynowo-żółte z zielonymi paskami. Źdźbła nie są proste, trudno je rozłamać, są nieelastyczne, grubościenne i początkowo mocne. Źdźbła dorastają do 10–20 m wysokości i 4–10 cm grubości. Początkowo są proste lub elastyczne (wyginają się w różne strony), zwisające na czubkach. Ściany są grube, węzły lekko rozdęte. Międzywęźla mają 20–45 cm długości. Kilka gałązek może wyrosnąć z węzłów mniej więcej w połowie wysokości pędu oraz powyżej. Liście ciemnozielone, kształtu lancetowatego. Kwiaty rzadko obecne, podobnie owoce. W interwałach trwających kilka dziesięcioleci, cała populacja na danym obszarze zakwita naraz, a pojedyncze źdźbło wydaje wiele kwiatów.

Biologia i występowanie

Gatunek z powodu introdukcji należy do najbardziej rozpowszechnionych bambusów w tropikach i rejonach podzwrotnikowych. Chociaż głównie znany jest z uprawy, uciekające i naturalizowane populacje istnieją w strefie międzyzwrotnikowej Azji i poza nią. B. vulgaris jest szeroko uprawiany we wschodniej, południowo-wschodniej i południowej Azji, a także tropikalnej Afryce, w tym w Madagaskarze. Jest częsty w indomalajskich lasach tropikalnych. Gatunek jest jednym z najczęściej spotykanych bambusów w Pakistanie, Tanzanii i Brazylii. Był jednym z najwcześniej introdukowanych gatunków bambusa do Europy i spopularyzowany został w XVIII wieku jako roślina cieplarniana. Na Hawaje został introdukowany prawdopodobnie w końcu XVIII wieku i stał się najpopularniejszą rośliną ozdobną. Bambus pospolity jest szeroko uprawiany w Stanach Zjednoczonych i na Portoryko, od czasów introdukcji przez Hiszpanów w 1840 roku. B. vulgaris najczęściej rośnie w pobliżu skarp rzecznych, poboczy dróg, na nieużytkach rolniczych i terenach otwartych. Najlepiej rośnie w miejscach wilgotnych, ale toleruje też susze, także niskie temperatury. Adaptuje się do wielu różnych rodzajów gleb, jednak najlepiej rośnie na glebach wilgotnych. Może znieść temperaturę do -3 °C i może rosnąć na wysokości ponad 1500 m n.p.m., ale w niedogodnych warunkach źdźbła rosną krótsze i cieńsze.

Młode pędy, gotowane lub marynowane są jadalne i są często spożywane w Azji. Świeże pędy pozostają żółte po gotowaniu. Wywar z końców pędów miesza się ze sproszkowanymi nasionami łzawnicy pospolitej, co stanowi orzeźwiający napój pity na Mauritiusie. Pędy są delikatne i białawe lub różowe, dobrze się konserwują.
Gatunek jest sadzony w różnych miejscach w celu zapobiegania erozji gleby.

Źródło informacji: Wikipedia : wolna encyklopedia [dostęp: 2024-03-08 19:55:46]. Dostępny w internecie: https://pl.wikipedia.org/w/index.php?oldid=72607998. Główni autorzy artykułu w Wikipedii: zobacz listę.