Wirtualny atlas roślin: Tamaryszek bezlistny / Tamarix aphylla

Tamaryszek bezlistny, t. członowany (Tamarix aphylla (L.) H.Karst.) – gatunek roślin z rodziny tamaryszkowatych (Tamarixaceae).

Pokrój drzewo o wysokości do 15 m i zwisających gałęziach. W młodości pień jest jasnoszary, starsze pnie są szarobrązowe i mogą osiągnąć średnicę do 1 m. Starsze drzewa stają się sękate i pochylone. Liście drobne, łuskowate, ciemnozielone, podobne do igieł sosny. Kwiaty 5-krotne, biało-różowe, wyrastające bez szypułek bezpośrednio na cienkich, tegorocznych pędach. Mają długość 3-4 cm. Owoc dzwonkowatego kształtu torebka z czubą włosków i licznymi nasionami.

Biologia i występowanie

Rodzimy obszar występowania obejmuje niektóre rejony Afryki (Algieria, Egipt, Libia, Tunezja, Maroko, Kenia, Mauretania, Senegal), Azji (Arabia Saudyjska, Jemen, półwysep Synaj, Izrael, Iran, Afganistan, Indie, Pakistan). Jako gatunek introdukowany rozprzestrzenił się w wielu rejonach świata i obecnie rośnie dziko także w Namibii, Australii, niektórych stanach USA i Meksyku, na Hawajach i archipelagu Peskadory. Ponadto jest uprawiany w Kuwejcie, Izraelu, Jordanii i Iraku. W niektórych regionach świata, np. w Australii jest gatunkiem inwazyjnym. Kwitnie latem, nasiona dojrzewają jesienią. Rozsiewane są przez wiatr i wodę. Kiełkują wkrótce po upadnięciu na ziemię, po roku siewki osiągają wysokość 60-100 cm. Już w trzecim roku roślina zakwita. Jedna roślina corocznie tworzy tysiące nasion. Ma silnie zdrewniałe korzenie, w poszukiwaniu wody wrastające na dużą głębokość. Tamaryszek bezlistny jest odporny na suszę i znosi duże nawet zasolenie gleby. Najchętniej rośnie nad rzekami, ale również na stepach, półpustyniach i pustyniach.

W Australii jest uważany za jeden z najbardziej uciążliwych chwastów. Zajmuje tereny pastwiskowe i szybciej zużywa wodę niż rodzime gatunki roślin. Jego zdolność do koncentracji soli powoduje, że zajmowany przez niego teren po pewnym czasie ulega zasoleniu, co uniemożliwia rozwój użytecznych roślin pastwiskowych. Jego rozprzestrzenieniu i wypieraniu rodzimej roślinności sprzyja także duża odporność tamaryszka na suszę i pożary. Beduini na pustyni często sadzili tamaryszka (zazwyczaj przez sadzonki), by dawał cień pasterzom i bydłu. Cień, jaki daje tamaryszek, jest lepszy od cienia innych drzew rosnących na terenach Ziemi Świętej. Nocą, gdy na pustyni zwiększa się wilgotność powietrza, tamaryszek absorbuje z pary wodnej sól, która tworzy maleńkie kryształki na jego liściach. Rano tamaryszek pokryty jest błyszczącymi kropelkami rosy. Gdy zaczyna przygrzewać słońce, woda z nich stopniowo wyparowuje, dając przyjemny chłód, utrzymujący się aż do godzin południowych.

Źródło informacji: Wikipedia : wolna encyklopedia [dostęp: 2024-03-09 02:20:46]. Dostępny w internecie: https://pl.wikipedia.org/w/index.php?oldid=72946895. Główni autorzy artykułu w Wikipedii: zobacz listę.