Pentaglottis sempervirens Pentaglottis sempervirens

Pentaglottis sempervirens (Decne.) Baill. – gatunek rośliny z monotypowego rodzaju Pentaglottis Tausch, Flora 12: 643. Nov 1829 z rodziny ogórecznikowatych (Boraginaceae). Rośnie na skrajach zarośli, w lasach w miejscach skalistych. Zasięg naturalny obejmuje Półwysep Iberyjski i południowo-zachodnią Francję, ale jako gatunek zdziczały rośnie na dużym obszarze Europy Zachodniej – sięgając na wschodzie po Włochy, Belgię i Anglię. Zawleczony został także w okolice San Francisco w Kalifornii. Roślina uprawiana jako ozdobna.

Pokrój bylina z pędem osiągającym 1 m wysokości, z tęgim, głęboko sięgającym korzeniem. Liście pojedyncze, skrętoległe, sztywno owłosione. Kwiaty kwiaty 5-krotne osiągające 8–10 mm średnicy. Działki kielicha zrośnięte są tylko u nasady. Korona kwiatu z rurką powstającą w wyniku zrośnięcia płatków tylko u nasady, poza tym kołowo rozpostarta, z gardzielą zamkniętą owłosionymi osklepkami. Pręciki równe, krótsze od rurki korony – z krótkimi nitkami i pylnikami. Zalążnia górna, czterokomorowa, zwieńczona pojedynczą szyjką słupka nie wystającą z gardzieli korony. Owoce rozłupnie rozpadające się na cztery czarne, pomarszczone rozłupki.

Źródło informacji: Wikipedia : wolna encyklopedia [dostęp: 2023-04-23 00:25:21]. Dostępny w internecie: https://pl.wikipedia.org/w/index.php?oldid=70133837. Główni autorzy artykułu w Wikipedii: zobacz listę.

  • cechy łodygi
    • szacowana wysokość łodygi
      • od kolana do pasa (60 < x < 100 cm)