Wirtualny atlas roślin: Dąb tabor / Quercus ithaburensis

Dąb tabor (Quercus ithaburensis Decne.) – gatunek roślin z rodziny bukowatych (Fagaceae Dumort.). Występuje naturalnie w Azji Zachodniej (Izrael, Liban, Syria, Turcja) i Europie Południowej (Grecja, Włochy, Albania).

Pokrój drzewo o wysokości do 15 m. Gałęzie często sękate, korona kulista o obwodzie do 20 m. Liście owalne lub lancetowate, o długości 4-9 cm i szerokości 2-5 cm. Ogonek liściowy ma długość 1-2 cm. Brzegi faliste, o 7-10 zębatych klapach i brzegach ostro ząbkowanych. Na górnej powierzchni ciemnozielone, bezwłose, natomiast od spodu szare, pokryte włoskami. Są okresowo zrzucane, podobnie, jak u dębów w Polsce, ale podczas łagodnych zim stare liście utrzymują się na drzewie. Owoc owalny lub wąsko elipsoidalny żołądź o długości do 5 cm i średnicy do 3 cm. Osadzony jest w szerokiej i grubej miseczce owocowej. Jego dojrzewanie trwa 2 lata.

Biologia i występowanie

Jest większy od dębu skalnego, bardziej ciepłolubny i rośnie tylko na nizinach – górna granica jego pionowego zasięgu nie przekracza 500 m n.p.m.

Na dębie skalnym i dębie tabor pasożytują podobne do czerwców owady Kermes ilicis. Z rozdrobnionych samic tych owadów w starożytności otrzymywano barwnik szkarłatowy, karmazynowy i purpurowy. Według N. Heppera barwników tych użyto do farbowania płócien, z których wykonany był Przybytek Mojżeszowy.

Źródło informacji: Wikipedia : wolna encyklopedia [dostęp: 2022-04-16 09:48:59]. Dostępny w internecie: https://pl.wikipedia.org/w/index.php?oldid=66893688. Główni autorzy artykułu w Wikipedii: zobacz listę.