Róża pnąca, róża polna (Rosa arvensis Huds.) – gatunek krzewu z rodziny różowatych. Występuje w Europie od jej części zachodniej po południowo-wschodnią. W Polsce róża ta nie rośnie dziko, ale dawniej bywała rzadko uprawiana i prawdopodobnie dziczała. Róża pnąca to nazwa gatunkowa róży botanicznej, ale podobnym pojęciem – różami pnącymi – określa się czepne, pnące się, odmiany uprawne róż.
Gatunek występuje dziko na rozległych obszarach Europy Zachodniej i Południowej. Rośnie w północnej Hiszpanii, we Francji, na Wyspach Brytyjskich (na północy, w Szkocji bardzo rzadki), w Belgii, zachodniej części Niemiec i dalej na południe od Czech, Węgier i Rumunii, sięgając zasięgiem na południu po Sycylię, Peloponez i europejską część Turcji. W Polsce róża ta nie jest wymieniana jako składnik flory. Podawana jest jednak jako gatunek dawniej uprawiany i prawdopodobnie dziczejący. Kwitnie w czerwcu, owocuje od sierpnia do października. Rośnie w miejscach otwartych, ale też w zaroślach, żywopłotach i widnych lasach. Występuje na terenach nizinnych sięgając po rzędne 1500 (wyjątkowo 1750) m n.p.m. Liczba chromosomów 2n = 14.
Roślina bywa uprawiana jako ozdobna (w Polsce dawniej). Na początku XIX wieku wyselekcjonowano z niej w Szkocji grupę odmian zwaną różami Ayshire, cechujących się dużą mrozoodpornością, małymi wymaganiami glebowymi, odpornością na choroby i suszę. Jak w przypadku wielu róż, także i u tego gatunku owoce pozorne są jadalne i nadają się na przetwory.
Źródło informacji: Wikipedia : wolna encyklopedia [dostęp: 2023-07-16 00:04:56]. Dostępny w internecie: https://pl.wikipedia.org/w/index.php?oldid=70821960. Główni autorzy artykułu w Wikipedii: zobacz listę.