Lnicznik właściwy Camelina alyssum

Łodyga wzniesiona, o wysokości od 50 do 100 cm, zazwyczaj nierozgałęziająca się lub rozgałęziona (zwłaszcza w górnej części), naga lub pokryta nielicznymi, rozgałęzionymi włoskami. Liście eliptycznopodługowate lub eliptycznolancetowate, całobrzegie do pierzastosiecznych, cienkie. Liście łodygowe strzałkowate w nasadzie, siedzące. Liście odziomkowe na ogonkach. Kwiaty korona złożona z czterech jasnożółtych płatków długości 4-5 mm. Kwiatostan w formie grona. Okres kwitnienia trwa od czerwca do lipca. Owoce łuszczynki w kształcie od gruszkowatych do okrągławych, grube, długości 6,5 do 12 mm, znajdują się na szypułkach odstających o 40 do 110 stopni od osi kwiatostanu. Nasiona zaokrąglone, spłaszczone, długości 1,5-2,9 mm, czerwonawe.

Biologia i występowanie

Pierwotny zasięg występowania gatunku obejmował kontynent europejski z wyjątkiem jego skrajnie zachodnich, północnych i południowych części. Izolowane stanowiska znane były ponadto z zachodniej Syberii. W Polsce występował na terenie całego kraju z wyjątkiem wyższych położeń górskich. Lnicznik właściwy został również zawleczony do Stanów Zjednoczonych (stany: Montana, Dakota Północna, Dakota Południowa, Wyoming, Kalifornia i Kolorado) oraz Kanady (prowincje: Manitoba, Saskatchewan i Alberta), gdzie stwierdzano jego stanowiska na polach uprawnych, przydrożach oraz preriach. Obecność gatunku w centralnej części Północnej Ameryki nie została jednak potwierdzona w okresie ostatnich 50 lat, a przynajmniej część historycznych stanowisk podawana była na podstawie błędnie oznaczonych okazów lnicznika siewnego. Ponadto zawleczony został do Ameryki Południowej (Chile – Region Metropolitalny; Argentyna – prowincje Buenos Aires i Santa Fe), Nowej Zelandii i Australii, gdzie stwierdzany był co najmniej dwukrotnie w południowej części kontynentu (w 1919 r. w okolicach Penoli oraz w 1945 r. niedaleko miejscowości Goolwa w pobliżu ujścia wód jeziora Alexandrina do morza) oraz na Tasmanii. Chwast jednoroczny zaliczany do tzw. „specjalistów lnowych”, ściśle związany z uprawami tej rośliny na suchych, ciepłych i nasłonecznionych stanowiskach na niżu oraz w górach do wysokości 1100 m n.p.m. Sporadycznie obserwowano jego przenikanie do upraw zbożowych, a na Dolnym Śląsku był w latach trzydziestych XX wieku stwierdzony na terenach kolejowych w okolicach miejscowości Krzywina. W fitosocjologii gatunek charakterystyczny dla związku Lolio-Linion oraz należącego do niego zespołu roślinnego Spergulo-Lolietum remoti. Roślina speirochoryczna – nasiona rozprzestrzeniane były wraz z materiałem siewnym lnu. Liczba chromosomów 2n=40. Archeofit zaliczany do grupy archaeophyta anthropogena – taksonów powstałych pod wpływem działalności człowieka. Gatunek wyodrębnił się na skutek długotrwałej presji selekcyjnej związanej ze specyficzną techniką i rytmiką tradycyjnych upraw lnu, a taksonem wyjściowym był prawdopodobnie lnicznik siewny. Nasiona omawianego gatunku odnotowano w wykopaliskach archeologicznych na terenie Polski.