Wirtualny atlas roślin: Połonicznik nagi / Herniaria glabra

Połonicznik nagi (Herniaria glabra L.) – gatunek rośliny z rodziny goździkowatych (Caryophyllaceae). Występuje w Europie, północnej Afryce i zachodniej Azji. W Polsce jest rozpowszechniony na obszarze niemal całego kraju, rzadszy jest w Bieszczadach, na Przedgórzu Sudeckim i Nizinie Śląskiej.

Pokrój wytwarza palowy korzeń, od którego rozchodzą się wkoło rozesłane po ziemi łodygi długości do 30 cm i grubości do 2 mm, rozgałęziające się widlasto, u nasady zdrewniałe. Cała roślina jest naga lub tylko nieznacznie owłosiona. Ma żółtozielony kolor. Liście eliptyczne lub odwrotnie lancetowate, całobrzegie, naprzeciwległe, z dwoma drobnymi, błoniastymi przylistkami. Kwiaty drobne, niepozorne, o wąskich płatkach korony długości ok. 1 mm, podobnych do nitek pręcików. Mają żółtawozielonawą barwę i zebrane są w zbite 5-12 kwiatowe kłębiki w pachwinach liści. Kielich nagi o tępych działkach kielicha.

Biologia i występowanie

Roślina jednoroczna lub dwuletnia, rzadziej Bylina, hemikryptofit. Siedlisko: pola, pastwiska, przydroża, siedliska ruderalne. Rośnie na słonecznych, słabo wapiennych i piaszczystych glebach. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla All. Vicio lathyroidis-Potentilion i Ass. Sclerantho-Herniarietum. Kwitnie od czerwca do października.

Roślina leczniczaDziałanie: nieznaczne działanie rozkurczowe na mięśnie gładkie, zwłaszcza dróg moczowych; dość słabe działanie moczopędne. Przetwory z połonicznika wywierają działanie przeciwbakteryjne na drobnoustroje znajdujące się w drogach moczowych, w tym również na szczepy oporne na antybiotyki i chemioterapeutyki. Surowiec zielarski: ziele (Herba Herniariae) Skład chemiczny: saponiny trójterpenowe – tzw. glabrozydy (11%), flawonoidy do 2,5% (np. hiperozyd, kwercetyna, narcyzyna), pochodne hydroksykumaryny ok. 0,2 (herniaryna, umbeliferon, skopoletyna), kwasy organiczne (m.in. kwas glikolowy, kwas glicerolowy), ślady olejku eterycznego, garbniki, sole mineralne. Zbiór i suszenie: od czerwca do października zbiera się rozkwitające rośliny o jednolitej zielonej barwie, ścinając je pod pierwszym rozgałęzieniem, bez najniższej części łodygi, zwykle zdrewniałej. Suszy się w miejscach zacienionych i przewiewnych. Przeciwwskazania: Ostre zapalenie kłębków nerkowych, krwawienia oraz ostry nieżyt żołądka i dwunastnicy, zmiany nowotworowe w obrębie dróg moczowych.

Źródło informacji: Wikipedia : wolna encyklopedia [dostęp: 2024-03-08 22:41:33]. Dostępny w internecie: https://pl.wikipedia.org/w/index.php?oldid=72986416. Główni autorzy artykułu w Wikipedii: zobacz listę.