Groszek pachnący (Lathyrus odoratus L.) – gatunek rośliny jednorocznej wywodzący się z rejonu śródziemnomorskiego (Sycylia, południe Włoch), rozprzestrzeniający się także w innych rejonach i w wielu krajach uprawiany. W Polsce wyłącznie w uprawie jako roślina ozdobna, tylko przejściowo dziczejąca (efemerofit). Często uprawiane, jednoroczne pnącze.
Zastosowanie. Ze względu na swoje ładne i wonne kwiaty jest często uprawiany jako roślina ozdobna. Uprawiany jest na rabatach i na kwiat cięty, na altanach, balkonach, pergolach. Idealnie nadaje się na osłonę dobrze oświetlonych ścian i ogrodzeń. Wyhodowano kultywary o szerokiej gamie barw kwiatów, jednak są one mniej pachnące od typowej formy. Istnieją odmiany karłowe i wysokie, pnące. Uprawa. Nasiona wysiewa się pod koniec marca lub na początku kwietnia wprost do gruntu, po 4–6 nasion w jednej kupce, w rozstawie 20 × 50 cm. Odmiany wysokie pnące, wymagają podpór. Groszek pachnący dobrze rośnie w miejscu ciepłym i nasłonecznionym, na glebie lekkiej, ale zasobnej w składniki pokarmowe, słabo zasadowej. Młode rośliny znoszą dość dobrze chłody, można więc wysiewać nasiona do gruntu już od połowy kwietnia. W temperaturze 15-18 stopni kiełkują po 14 dniach.
Źródło informacji: Wikipedia : wolna encyklopedia [dostęp: 2022-06-12 00:11:52]. Dostępny w internecie: https://pl.wikipedia.org/w/index.php?oldid=67371041. Główni autorzy artykułu w Wikipedii: zobacz listę.