Wirtualny atlas roślin: Bobrek trójlistkowy / Menyanthes trifoliata

Bobrek trójlistkowy, b. trójlistny (Menyanthes trifoliata L.) – gatunek rośliny z monotypowego rodzaju bobrek Menyanthes L. należącego do rodziny bobrkowatych. Jest szeroko rozprzestrzeniony na półkuli północnej – występuje w strefie umiarkowanej i sięgając na północy do strefy podbiegunowej w Europie, Azji i Ameryce Północnej. Na południu rośnie na obszarach górskich w Maroku, na Kaukazie, w Azji Środkowej. W Polsce obecny jest w niemal całym kraju, lokalnie bardzo rozproszony lub go brak (np. w północnej części województwa mazowieckiego i na Żuławach).

Łodyga grube, pełzające kłącze, walcowate i członowane. Liście ulistnienie skrętoległe, liście tylko odziomkowe. Dolne liście okrywające kłącze łuskowate. Dalsze liście trójlistkowe, o pochwiastej nasadzie i długim ogonku. Blaszki listków odwrotnie jajowate, skórzaste i całobrzegie. Kwiaty zebrane w gęste, zwężające się ku szczytowi grona na długiej, bezlistnej szypułce (10–30 cm) bocznie wyrastającej z kłącza. Kielich 5-dzielny, lejkowato-dzwonkowaty. Korona biała lub różowa, o pięciu odgiętych do tyłu płatkach pokrytych wewnątrz licznymi włoskami. Słupek pojedynczy z długą szyjką i dwudzielnym znamieniem. Pręcików zwykle 5 o ciemnofioletowych lub żółtobrunatnych pylnikach. Owoc kulisto-jajowata torebka otwierająca się wieczkiem, o długości do 13 mm. Zawiera drobne, soczewkowate, gładkie i jasnobrunatne nasiona.

Biologia i występowanie

Bylina, geofit, hydrofit. Kwitnie od maja do czerwca. Zapylaczami są zwykle trzmiele. Nasiona rozprzestrzeniane są przez wodę. Wymaga kwaśnych, torfiastych gleb. Rośnie na torfowiskach, mokrych i bagnistych łąkach, na młakach, na brzegach jezior i rowów. W Polsce w górach sięga po regiel dolny i najwyższe stanowiska ma w Gorcach. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla klasy (Cl.) Scheuchzerio-Caricetea nigrae, All. Caricion lasiocarpae. Liczba chromosomów 2n= 54.

Roślina leczniczaSurowcem lekarskim bobrka są liście Folium Menyanthidis (zawartość: gorycze, glikozydy, garbniki oraz składniki mineralne, głównie jod, żelazo i mangan). Ma właściwości wzmacniające, oczyszczające i przeciwzapalne. Przeciwdziała zaparciom, wzdęciom, działa żółciopędnie. Wchodzi w skład preparatów stosowanych w leczeniu anemii, braku apetytu, niestrawności, migren oraz przy osłabieniu ogólnym organizmu. Pobudza przywspółczulny układ nerwowy, spowalnia współczulny układ nerwowy. Wzmacnia działanie gruczołów wydzielania wewnętrznego. Stosowany także przeciw dermatozie, gorączce naprzemiennej, krzywicy, szkorbucie, reumatyzmie, nieregularnej menstruacji i pasożytach jelitowych. Posiada właściwości przeciwnowotworowe.

Źródło informacji: Wikipedia : wolna encyklopedia [dostęp: 2025-05-23 12:36:58]. Dostępny w internecie: https://pl.wikipedia.org/w/index.php?oldid=76661521. Główni autorzy artykułu w Wikipedii: zobacz listę.