Wirtualny atlas roślin: Babka nadmorska / Plantago maritima

Babka nadmorska (Plantago maritima L.) – gatunek rośliny zielnej z rodziny babkowatych. Jest szeroko rozprzestrzeniony na świecie. Występuje w Afryce Północnej, na większości obszaru Europy, w Azji Zachodniej i Środkowej, na Syberii, w Ameryce Północnej, a nawet w Ameryce Południowej (Argentyna, Chile). W Polsce występuje na Pomorzu na wschód po Gdańsk, znaleziona także w Ciechocinku.

Pokrój wysokość 15–40 cm. Liście równowąskie, szerokie na 2–6 mm, szarozielone, mięsiste, w nasadzie pochwiaste, wełnisto owłosione, całobrzegie, rzadziej bardzo słabo i odlegle ząbkowane. Kwiat kłos walcowaty, gęsty, 3–11 mm długości. Przysadki jajowatolancetowate, tępe lub słabo zaostrzone. Wszystkie cztery działki prawie od nasady wolne, zielone, błoniasto obrzeżone, na brzegu orzęsione. Korona o długości 4–5 mm, jej łatki długo zaostrzone. Nas. 2 mm długości.

Biologia i występowanie

Bylina, hemikryptofit. Kwitnie od czerwca do października. Rośnie na terenach zasolonych, słonych łąkach. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla Cl. Asteretea tripolium.

Sztuka kulinarna: młode liście babki nadmorskiej są jadalne i bywają spożywane ugotowane lub na surowo w sałatce.

Źródło informacji: Wikipedia : wolna encyklopedia [dostęp: 2022-01-09 01:06:46]. Dostępny w internecie: https://pl.wikipedia.org/w/index.php?oldid=65862257. Główni autorzy artykułu w Wikipedii: zobacz listę.