Wirtualny atlas roślin: Kokoryczka wonna / Polygonatum odoratum

Kokoryczka wonna (Polygonatum odoratum (Mill) Druce) – gatunek byliny należący do rodziny szparagowatych (według systemu APG III z 2009). Znana też jako kokoryczka lekarska. Występuje na terenie prawie całej Europy, a także w Azji i Ameryce Północnej. W Polsce roślina dość rozpowszechniona, spotykana na całym niżu i w niższych położeniach górskich.

Łodyga naga, kanciasta, łukowato wygięta w dół, o wysokości od 20 do 60 cm. Wyrasta z czołgającego się, rozgałęzionego kłącza, ze śladami po ubiegłorocznych obumarłych łodygach. Liście podłużnie jajowate lub wąskoeliptyczne, szorstkie, nasadą obejmujące łodygę, od spodu szarozielone, zaostrzone, całobrzegie, ustawione dwustronnie, malejące w stronę szczytu łodyg. Nerwacja wyraźnie widoczna. Kwiaty dzwonkowate, najczęściej pojedyncze oraz zgrupowane w gronach w kątach liści, po dwa rzadko trzy kwiaty, zwisające pod liśćmi, na szypułkach o długości do 2 cm, od spodu łodygi, wonne lub słabo pachnące, koloru białawego, lub zielono-białego. Okwiat sześcio-ząbkowy, ząbki okwiatu o długości do 5 mm, człony okwiatu zrosłe w rurkę. Kwiat ma sześć pręcików o nagich nitkach. Pylniki trójkątne, słupek 1 górny, dzbanuszkowaty. Kwitnie: maj - czerwiec. Owoc jagoda z kilkoma nasionami. Dojrzałe owoce koloru sino-czarnego.

Biologia i występowanie

Rośnie w widnych lasach, zaroślach i nadrzecznych lasach. Preferuje stanowiska półcieniste, umiarkowanie naświetlone, lubi gleby kamieniste umiarkowanie ubogie lub zasobne o zasadowości, powyżej 7 pH. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych, gatunek charakterystyczny dla związku roślinnego Geranion sanguinei. Geofit.

Roślina ozdobna Bardzo ozdobna i atrakcyjna roślina w ogrodzie. Szczególnie nadaje się do sadzenia w zadrzewionych zakątkach ogrodu. Wymaga żyznej, próchnicznej gleby. Roślina lecznicza Surowiec zielarski: podstawowym surowcem jest ziele i kłącze (Herba et Rhizoma Polygonati seu Radix), zawierające alkaloidy, saponiny, flawonoidy (rutynę, kwercetynę), glikozydy podobne do glikozydów konwalii (polygonatoksyny), śluzy, kwas chelidonowy, asparaginę, glikotyninę

Źródło informacji: Wikipedia : wolna encyklopedia [dostęp: 2021-03-28 04:37:57]. Dostępny w internecie: https://pl.wikipedia.org/w/index.php?oldid=62819535. Główni autorzy artykułu w Wikipedii: zobacz listę.

Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa, Adam Zając, Maria Zając: Flowering plants and pteridophytes of Poland. A checklist. Krytyczna lista roślin naczyniowych Polski. Instytut Botaniki PAN im. Władysława Szafera w Krakowie, 2002. ISBN 83-85444-83-1.
Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.
Jakub Mowszowicz: Pospolite rośliny naczyniowe Polski. Wyd. czwarte. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1979, s. 529. ISBN 83-01-00129-1.
Jindřich Krejča, Jan Macků: Atlas roślin leczniczych. Warszawa: Zakł. Nar. im. Ossolińskich, 1989. ISBN 83-04-03281-3.
Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.
Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-10-01] (ang.).
Jan Mowszowicz: Przewodnik do oznaczania roślin trujących i szkodliwych. Warszawa: PWRiL, 1982. ISBN 83-200-2415-3.