Wirtualny atlas roślin: Bez hebd / Sambucus ebulus

Bez hebd, dziki bez hebd (Sambucus ebulus L.) – gatunek rośliny wieloletniej z rodziny piżmaczkowatych (Adoxaceae), dawniej także w bzowatych (Sambucaceae) lub przewiertniowatych (Caprifoliaceae). Rośnie dziko w Europie, Azji Zachodniej, w Turkmenistanie, na Kaukazie i w Afryce Północnej. W Polsce jest dość pospolity na południu. Jego północny zasięg sięga po Śląsk, Wyżynę Małopolską i Wyżynę Lubelską.

Pokrój roślina wieloletnia o pokroju krzewu, osiągająca wysokość do 2 m. Roślina wydziela nieprzyjemny zapach. Łodyga w odróżnieniu od dwóch pozostałych gatunków bzów rosnących w Polsce, ma niezdrewniałe pędy. Wykształca liczne podziemne rozłogi. Łodygi nadziemne są grube, rozgałęzione i bruzdowane. Liście ulistnienie naprzeciwległe, nieparzysto-pierzaste, składające się z 5 – 9 podługowatolancetowatych listków o zaostrzonych końcach i ostro ząbkowanych brzegach. Kwiaty drobne, białe, lub różowawe kwiaty zebrane są w baldachogrona na szczycie pędów. Kwiaty są zrosłopłatkowe z 5 pręcikami, których pylniki w odróżnieniu od pozostałych gatunków bzu są czerwone. Owoc elipsoidalny, lśniąco-czarny pestkowiec.

Biologia i występowanie

Rośnie w cienistych lasach, zaroślach, zrębach i na przydrożach. Na polach uprawnych sąsiadujących z zaroślami jest chwastem. Kwitnie od czerwca do sierpnia, kwiaty zapylane są przez owady. W zbiorowiskach roślinnych gatunek charakterystyczny dla Ass. Sambucetum ebuli. Roślina trująca: Cała roślina jest trująca, również owoce są trujące dla ludzi, zjadane są jednak przez niektóre ptaki. U ludzi zatrucie objawia się bólem głowy, wymiotami, biegunką, a nawet utratą przytomności.

Roślina lecznicza, stosowana w medycynie ludowej. Surowcem zielarskim są owoce i kora. Wykazują działanie napotne i przeczyszczające.

Źródło informacji: Wikipedia : wolna encyklopedia [dostęp: 2022-02-27 00:17:33]. Dostępny w internecie: https://pl.wikipedia.org/w/index.php?oldid=66403945. Główni autorzy artykułu w Wikipedii: zobacz listę.