Wirtualny atlas roślin: Gwiazdnica wielkokwiatowa / Stellaria holostea

Gwiazdnica wielkokwiatowa (Stellaria holostea L.) – gatunek rośliny z rodziny goździkowatych. Występuje dziko w Europie, północnej Afryce, Małej Azji i na Syberii. W Polsce gatunek pospolity.

Pokrój roślina zielna, tworzy luźną darń. Wytwarza zarówno łodygi kwiatowe, jak i płonne. Łodyga łodyga płonna dosyć krótka, łodyga kwiatowa czterokanciasta, wspiera się rozczapierzonymi liśćmi, o szorstkich kantach, całość długości 10–40 cm, rozwidla się do 3 razy. Kłącze cienkie, czołgające się. Liście naprzeciwległe, wąskolancetowate, ostro zakończone, u nasady nieco zrośnięte, siedzące, sztywne, o szerokości 5–7 mm, długości 40–70 mm, barwie trawiastozielonej. Brzeg i spód blaszki liściowej jest szorstki. Kwiaty zebrane w luźne kwiatostany – skąpokwiatowe wierzchotki dwuramienne. Szypułki kwiatowe cienkie, delikatnie owłosione, długie i odstające. Kielich jajowaty, o lancetowatych, zaostrzonych działkach, składa się z 5 płatków korony do połowy dwudzielnych. Płatki korony białe, długości 6–12 mm, dwukrotnie dłuższe od działek kielicha, rozcięte sercowato do połowy. Kwiaty o średnicy 2–3 cm. Pojedynczy słupek z 3 znamionami, 10 pręcików. Owoc torebka, otwiera się sześcioma klapami. Nasiona delikatnie brodawkowane.

Biologia i występowanie

Bylina, chamefit. W środkowej Europie rośnie od niżu po wyżyny, rzadko na pogórzu. Typowa roślina leśna, występująca głównie w lasach liściastych: dębowo-grabowych, bukowych i nadrzecznych olszynach. Zasiedla także zarośla i żywopłoty. Preferuje gleby gliniaste, próchnicze, które nie zawierają dużo wapnia. Kwitnie stopniowo od końca kwietnia do początku czerwca, zapylana jest przez owady. Kwiaty są przedprątne, co utrudnia samozapylenie, jednak gdy nie nastąpi zapylenie krzyżowe, roślina dość łatwo może zapylić się własnym pyłkiem i wytworzyć nasiona. Kwiaty na noc oraz podczas deszczowej pogody zamykają się, chroniąc słupek i pręciki. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla All. Carpinion, Ass. Stellario-Carpinetum.

Jest w niektórych krajach uprawiana jako roślina ozdobna. Preferuje próchniczną, żyzną i lekko kwaśną glebę. Rozmnaża się ją z nasion lub przez sadzonki.

Źródło informacji: Wikipedia : wolna encyklopedia [dostęp: 2018-12-04 23:12:10]. Dostępny w internecie: https://pl.wikipedia.org/w/index.php?oldid=51635597. Główni autorzy artykułu w Wikipedii: zobacz listę.

Stevens P.F.: Caryophyllales (ang.). Angiosperm Phylogeny Website, 2001–. [dostęp 2009-10-07].
Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.
Ursula Stichmann-Marny, Erich Kretzschmar: Przewodnik. Rośliny i Zwierzęta. Warszawa: Multico, 1997, s. 282. ISBN 83-7073-092-2.
zbiorowe: Rośliny ogrodowe. Könemann, 2005. ISBN 978-3-8331-1916-3.
Ursula Stichmann-Marny, Erich Kretzschmar: Przewodnik. Rośliny i Zwierzęta. Warszawa: Multico, 1997. ISBN 83-7073-092-2.