Wirtualny atlas roślin: Maruna nadmorska / Tripleurospermum maritimum

Maruna nadmorska, maruna bezwonna (Tripleurospermum maritimum (L.) W. D. J. Koch) – gatunek z rodziny astrowatych. W dawniejszych ujęciach taksonomicznych zaliczany był do rodzaju Matricaria.

Łodyga wzniesiona lub podnosząca się, rozgałęziająca się górą, naga, Wysokość przeważnie 25-60 cm. Liście ulistnienie skrętoległe. 2-3 krotnie pierzastosieczne o równowąskich, niemal nitkowatych, ostro zakończonych odcinkach szerokości 0,3-0,5 mm, Na górnej stronie są nagie, na spodniej stronie bruzdowane. Kwiaty zebrane w koszyczki o średnicy 1–3,5 cm. Koszyczki wyrastają pojedynczo na szczytach łodyg. Mają bardzo wypukłe, niemal półkoliste dno kwiatowe, wewnątrz pełne, bez plewinek. Listki okrywy w jednym, lub dwóch szeregach. Posiadają ciemniejszy nerw środkowy i jasne brzegi. Brzeżne, białe kwiaty języczkowate to kwiaty żeńskie. W jednym koszyczku jest ich około 20. Wewnętrzne, żółte kwiaty rurkowate to kwiaty obupłciowe. W górnej części są rozszerzone i posiadają na łatkach pomarańczowe gruczołki. Na niektórych okazach brak białych kwiatów języczkowych, lub są silnie zredukowane, zwinięte w trąbkę. Owoc podługowata niełupka o długości 2–2,5 cm. Jest brodawkowata i pomarszczona, posiada 3 jasne żebra, 2 czerwone gruczołki i skórzasty rąbek kielichowy na szczycie.

Biologia i występowanie

Nie jest znany rodzimy obszar występowania tego gatunku. Silnie rozprzestrzenia się po świecie. W Ameryce Północnej i Europie jest pospolity i szeroko rozprzestrzeniony. Znane są jego stanowiska także w Ameryce Południowej (w Andach w Chile), na Wyspach Kanaryjskich, na Syberii i Nowej Zelandii. Na północ sięga bardzo daleko – aż po Grenlandię i archipelag Svalbard. W Polsce pojawił się przed XV wiekiem i występuje tylko na siedliskach antropogenicznych. Jego statut we florze Polski: archeofit (archaeophyta resistentia). Jest bardzo pospolita na terenie całej Polski. Rozwój Roślina roczna lub bylina. Chamefit. Kwitnie od czerwca do września, czasami także w październiku. Jest owadopylna. Wytwarza bardzo wiele nasion; na jednej roślinie powstaje ich kilkadziesiąt tysięcy, czasami nawet ponad 300 tysięcy. Kiełkują w temperaturze 5-35 °C. Roznoszone są przez wiatr (anemochoria), ale także przez zwierzęta (endochoria). Mogą przetrwać niestrawione w układzie pokarmowym niektórych zwierząt (stwierdzono to m.in. u konia i krowy). Mogą kiełkować zaraz po upadnięciu na ziemię z rośliny. Zachowują zdolność kiełkowania do 10 lat. Siedlisko Siedliska ruderalne i segetalne: przydroża, trawniki, nieużytki, tereny kolejowe, gruzowiska, ogrody i pola uprawne, miedze, ugory. Czasami występuje masowo. Pojawia się także w miejscach silnie podmokłych, na przykład w nadrzecznych aluwiach. Na polach uprawnych jest chwastem. Najczęściej pojawia się w uprawach zbóż, rzepaku, buraków, roślin strączkowych, kukurydzy i ziemniaków. Fitosocjologia Gatunek charakterystyczny dla klas Stellarietea mediae i Cakiletea maritimae, związku Aphano-Matricarietum, zespołu Polygono-Chenopodium. Genetyka Liczba chromosomów 2n = 35. Korelacje międzygatunkowe Pasożytuje na nim grzybopoodobny lęgniowiec Peronospora radii wywołujący mączniaka rzekomego i żerują larwy muchówki Trupanea stellata.

Źródło informacji: Wikipedia : wolna encyklopedia [dostęp: 2021-03-28 05:47:06]. Dostępny w internecie: https://pl.wikipedia.org/w/index.php?oldid=62818641. Główni autorzy artykułu w Wikipedii: zobacz listę.

Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa, Adam Zając, Maria Zając: Flowering plants and pteridophytes of Poland. A checklist. Krytyczna lista roślin naczyniowych Polski. Instytut Botaniki PAN im. Władysława Szafera w Krakowie, 2002. ISBN 83-85444-83-1.
Discover Life Maps. [dostęp 2018-01-23].
František Činčura, Viera Feráková, Jozef Májovský, Ladislav Šomšák, Ján Záborský: Pospolite rośliny środkowej Europy. Jindřich Krejča, Magdaléna Záborská (ilustracje). Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1990. ISBN 83-09-01473-2.
Maruna bezwonna, nadmorska – opis, charakterystyka i zwalczanie. [dostęp 2018-01-23].
Olga Seidl, Józef Rostafiński: Przewodnik do oznaczania roślin. Warszawa: PWRiL, 1973.
Malcolm Storey: Tripleurospermum maritimum (L.) W.D.J. Koch (Sea Mayweed). W: BioInfo (UK) [on-line]. [dostęp 2018-02-28].
Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-04-15] (ang.).
Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.
Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych. Warszawa. ISBN 83-01-14439-4.
Horst Klaaβen, Joachim Freitag: Profesjonalny atlas chwastów. Limburgerhof: BASF Aktiengeselschaft, 2004.
Barbara Sudnik-Wójcikowska: Rośliny synantropijne. Warszawa: Multico, 2011. ISBN 978-83-7073-514-2. OCLC 948856513.
The International Plant Names Index. [dostęp 2018-01-23].
The Plant List. [dostęp 2018-01-23].