Wirtualny atlas roślin: Goździk piaskowy / Dianthus arenarius

Goździk piaskowy (Dianthus arenarius L.) – gatunek rośliny należący do rodziny goździkowatych. Występuje w środkowo-wschodniej oraz północnej Europie. Przez Polskę przebiega południowo-zachodnia granica jego występowania. W północno-wschodniej części kraju jest dość pospolity.

Pokrój roślina darniowa o wysokości 20–40 cm. Od innych gatunków goździków różni się brakiem siwego owoszczenia. Łodyga wzniesiona, naga, prosta i rozgałęziająca się. Tworzy kolanka, z których wyrastają liście. Liście ulistnienie naprzeciwległe. Liście równowąskolancetowate, całobrzegie, przeważnie tępo zakończone, bez przylistków, o szerokości 0,5–1 mm i długości 2–5 cm, 3–5 nerwowe. Są zrośnięte nasadami w krótką pochewkę. Kwiaty w liczbie przeważnie kilku wyrastają na szczytach rozgałęzionej łodygi. Kielich sztywny, długości 20–25 mm i szerokości 2–3 mm, o lancetowatotrójkątnych działkach tworzących rurkę. 5 płatków korony o kolorze przeważnie białym (wyjątkowo różowym), postrzępionych głębiej niż do 1/2 długości. Słupek z 2 szyjkami. Owoc torebka otwierająca się 4 ząbkami. Nasiona miseczkowate.

Biologia i występowanie

Bylina, chamefit i hemikryptofit. Przedprątne kwiaty kwitną od czerwca do sierpnia, zapylane są przeważnie przez motyle. Podczas kwitnienia pachną. Porasta suche lasy, łąki, wydmy. Najczęściej występuje w murawach piaskowych i murawach kserotermicznych, ale spotyka się go również w sosnowych borach i dąbrowach, na wrzosowiskach, przydrożach, skarpach kolejowych. Preferuje miejsca suche. Liczba chromosomów 2n= 60.

Źródło informacji: Wikipedia : wolna encyklopedia [dostęp: 2021-03-28 01:31:50]. Dostępny w internecie: https://pl.wikipedia.org/w/index.php?oldid=62817928. Główni autorzy artykułu w Wikipedii: zobacz listę.

Dianthus arenarius L.. W: Germplasm Resources Information Network (GRIN) [on-line]. [dostęp 2014-11-16].
Józef Rostafiński, Olga Seidl: Przewodnik do oznaczania roślin. Warszawa: PWRiL, 1973.
Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.
Halina Piękoś-Mirkowa, Zbigniew Mirek: Rośliny chronione. Warszawa: Multico Oficyna Wydawnicza, 2006. ISBN 978-83-7073-444-2.
Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Caryophyllales, [w:] Angiosperm Phylogeny Website [online], Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2009-10-07] (ang.).
Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.
Halina Piękoś-Mirkowa, Zbigniew Mirek: Rośliny chronione. Warszawa: Multico Oficyna Wydawnicza, 2006, s. 34. ISBN 978-83-7073-444-2.
Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński, Bogumił Pawłowski: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.
Kaźmierczakowa R., Bloch-Orłowska J., Celka Z., Cwener A., Dajdok Z., Michalska-Hejduk D., Pawlikowski P., Szczęśniak E., Ziarnek K.: Polska czerwona lista paprotników i roślin kwiatowych. Polish red list of pteridophytes and flowering plants. Kraków: Instytut Ochrony Przyrody Polskiej Akademii Nauk, 2016. ISBN 978-83-61191-88-9.