Ramienica zagięta Chara connivens

PokrójStosunkowo mały makroglon (zwykle do 15 cm długości). Cienka (0,5 mm średnicy) nibyłodyga. Plecha zielona, w odróżnieniu od większości ramienic słabo inkrustowana węglanem wapnia. Roślina dwupienna. OkorowanieTrzyrzędowe. Rzędy główne i boczne podobnie wykształcone. NibyliścieMocno wygięte ku sobie. 6–10 w okółku. 8–10 członów. Wygięcie szczególnie silne u osobników męskich i często u żeńskich (niepłonnych). KolceBrodawkowate. PrzylistkiBrodawkowate. PlemnieDuże (1 mm średnicy), czerwone. LęgnieDo 1,1 mm długości. Oospory ciemnobrązowe do czarnych. Gatunki podobne Ramienica krucha, zwłaszcza osobniki sterylne ramienicy zagiętej są łatwe do pomylenia, gdyż u nich wygięcie nibyliści jest mniej wyraźne.

Biologia i występowanie

Gatunek słodkowodny (wody twarde), ale też słonawowodny (3–9 PSU). Zwykle w wodach płytkich, do 2 m głębokości, na podłożu piaszczystym lub gytii wapiennej. Nieliczne zbadane populacje mają różne proporcje osobników męskich i żeńskich, przy czym żeńskie osobniki preferują głębsze stanowiska (ok. 1 m głębokości), a męskie nie wykazują preferencji. Może tworzyć łąki ramienicowe jako zespół Charetum conniventis Velayos et al. 1989. Poza tym wchodzi w skład zbiorowisk elodeidów i szuwarów. WystępowanieWystępuje w dużej części Europy, łącznie z Bałtykiem, oraz północnej Afryki i w Iranie. W polskiej części Bałtyku notowana rzadko – do lat 70. XX w. w Zatoce Gdańskiej i Zalewie Wiślanym. Następnie uznano ją za gatunek wymarły lub prawdopodobnie wymarły w Polsce. Stanowisko w Zalewie Wiślanym ponownie odkryto w 2011 r., a rok później odkryto nienotowane wcześniej stanowisko w Zalewie Szczecińskim. Jednocześnie jest uważana za gatunek obcy we florze Polski.