Łodyga wzniesiona lub podnosząca się, rozgałęziona, osiąga 10–50 cm wysokości.
Liście jasnozielone, ogonkowe, potrójnie pierzastosieczne, ich końcowe listki są równowąskie.
Kwiaty zebrane w luźne grono liczące zazwyczaj 6-12, rzadko do 15 kwiatów. Kwiaty grzbieciste bez ostrogi, wyrastające na ukośnie odstających szypułkach. Działki kielicha o długości 0,5-1 mm, co najmniej 5-krotnie krótsze od płatków korony. Płatki korony różowe z ciemnopurpurowymi szczytami, od długości 5-6 mm. Górny zewnętrzny płatek wycięty na szczycie.
Owoce zaokrąglony, wyrastający na szypułce o długości 1,5–2 mm, do dwóch razy dłuższej od przysadki. Powierzchnia drobniutko ziarenkowata. Tylko początkowo posiada na szczycie króciutki dzióbek.
Biologia i występowanie
Dokładny zasięg rodzimego występowania dymnicy drobnokwiatowej nie jest znany. Obecnie na naturalnych siedliskach występuje w Afryce Północnej (Algieria, Libia, Maroko, Tunezja), na Wyspach Kanaryjskich, w Azji na obszarach o klimacie umiarkowanym (Kaukaz, Chiny, Kazachstan, Kirgistan, Tadżykistan,Turkmenistan, Uzbekistan, Afganistan, Iran, Irak, Syria, Turcja) i tropikalnym (Indie, Nepal, Pakistan) oraz w całej niemal Europie. Powszechnie rozprzestrzenia się także poza wymienionymi obszarami występowania. W Polsce jest antropofitem zadomowionym, we florze Polski ma status archeofita i jest rzadka. Podawano jej stanowiska głównie w południowo-wschodniej części kraju. Jest gatunkiem zagrożonym, ma status VU na liście zagrożonych archeofitów. Roślina jednoroczna. Kwitnie od maja do października. Siedlisko: pola i siedliska ruderalne, takie, jak: gruzowiska, przydroża, torowiska i nasypy kolejowe, a także w ogrodach, parkach i nitrofilnych okrajkach. Roślina wapieniolubna, występuje na podłożu o dużej zawartości wapieni. Liczba chromosomów 2n = 32.
Źródło informacji: Wikipedia : wolna encyklopedia [dostęp: 2021-04-04 00:40:33]. Dostępny w internecie: https://pl.wikipedia.org/w/index.php?oldid=62837910. Główni autorzy artykułu w Wikipedii: zobacz listę.
- Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa, Adam Zając, Maria Zając: Flowering plants and pteridophytes of Poland. A checklist. Krytyczna lista roślin naczyniowych Polski. Instytut Botaniki PAN im. Władysława Szafera w Krakowie, 2002. ISBN 83-85444-83-1.
- Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.
- Kaźmierczakowa R., Bloch-Orłowska J., Celka Z., Cwener A., Dajdok Z., Michalska-Hejduk D., Pawlikowski P., Szczęśniak E., Ziarnek K.: Polska czerwona lista paprotników i roślin kwiatowych. Polish red list of pteridophytes and flowering plants. Kraków: Instytut Ochrony Przyrody Polskiej Akademii Nauk, 2016. ISBN 978-83-61191-88-9.
- Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2017-01-08] (ang.).
- The Plant List. [dostęp 2016-01-08].
- Tomasz Suchan, Marek Malicki. Fumaria vaillantii (Fumariaceae) na Dolnym Śląsku gatunek zagrożony albo nierozpoznawany. [dostęp 2017-01-08].
- Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2017-01-08].
- Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.
- cechy liści
- kształt blaszki
- liście wąskie i wydłużone
- ogólne
- status gatunku we florze Polski