Sałata tatarska Lactuca tatarica

Łodyga sztywna, prążkowana osiąga od kilku cm do ponad 80 cm wysokości, naga. Liście skupione głównie w dolnej części pędu, szarozielone do sinych, dość tęgie, nagie, ewentualnie za młodu krótkotrwale pokryte pajęczynowatymi włoskami. Mają kształt podługowaty do równowąskiego i wymiary 6–19 × 2–6 cm. U nasady są zwężone, blaszka bywa pierzastodzielna, lirowata i nierówno ząbkowana do równowąskiej. Górne liście obejmują nasadą łodygę, dolne mają oskrzydlone ogonki. Kwiaty zebrane w koszyczki, a te w rozgałęziony kwiatostan złożony typu wiechy lub grona. Okrywa koszyczka w kształcie walcowatym, z wiekiem szersza, dzwonkowata, o długości do 1,5 cm. Kwiaty niebieskofioletowe. Owoce równowąskie niełupki z dobrze rozwiniętym puchem kielichowym.

Biologia i występowanie

Sałata tatarska rośnie na rozległych obszarach Azji od Chin, Mongolii i Syberii poprzez Azję Środkową i północne Indie, Pakistan i Afganistan po rejon Kaukazu. W Europie naturalny zasięg obejmuje wschodnią i południowo-wschodnią część kontynentu na północ od Morza Czarnego po Bułgarię na zachodzie. W Ameryce Północnej gatunek jest szeroko rozprzestrzeniony od Alaski na północy po Kalifornię i Teksas na południu. Jako gatunek zawleczony rozprzestrzenia się od początków XX wieku wzdłuż wybrzeży Morza Bałtyckiego i Północnego oraz na siedliskach ruderalnych w części kontynentalnej Europy Środkowej. W Polsce rośnie na wybrzeżu bałtyckim w zachodniopomorskim oraz notowany bywa na terenach kolejowych w południowo-wschodniej części kraju. W górach Azji rośnie do rzędnej 4300 m n.p.m. Bylina. Kwitnie od maja do października. Rośnie na plażach nadmorskich, na wydmach, brzegach rzek i jezior, skrajach pól, terenach o podłożu żwirowym. Jest halofitem fakultatywnym. Roślina zawiera trujący sok mleczny. Liczba chromosomów 2n = 18.