Pszeniec polski Melampyrum polonicum

Pszeniec polski (Melampyrum polonicum (Beauverd) Soó) – gatunek rośliny z rodziny zarazowatych. Występuje w Europie. W Polsce jest gatunkiem nieczęstym; rośnie w rozproszeniu we wschodniej części kraju.

Łodyga do 50 cm wysokości. Liście wąskie, lancetowate, krótkoogonkowe, naprzeciwległe, o szerokości 5-20 mm. Kwiaty grzbieciste, pojedynczo wyrastające w kątach przysadek, zebrane w luźne, jednostronne grono. Korona kwiatu złocistożółta, później pomarańczowa z czerwonobrunatną rurką. Ząbki kielicha cztery, wąskolancetowate, o długości 6-8 mm. Rurka kielicha naga lub bardzo krótko omszona. Przysadki lancetowate, fioletowo lub purpurowo nabiegłe, sercowate u nasady. Owoc torebka.

Biologia i występowanie

Roślina jednoroczna. Kwitnie od maja do września. Rośnie w lasach i zaroślach liściastych. Liczba chromosomów 2n =18.

Źródło informacji: Wikipedia : wolna encyklopedia [dostęp: 2024-03-08 23:38:50]. Dostępny w internecie: https://pl.wikipedia.org/w/index.php?oldid=72181322. Główni autorzy artykułu w Wikipedii: zobacz listę.

  • cechy kwiatów
    • pora kwitnienia
      • maj
      • czerwiec
      • lipiec
      • sierpień
      • wrzesień
    • barwa kwiatów
      • płatki czerwone
      • płatki fioletowe
      • płatki żółte
      • płatki pomarańczowe
      • płatki purpurowe
    • symetria kwiatu
      • grzbiecista
    • kwiatostan
      • groniasty
        • prosty
          • grono
  • cechy liści
    • kształt blaszki
      • liście lancetowate
    • ustawienie liści
      • naprzeciwległe
  • cechy owoców
    • rodzaj owoców
      • suche
        • torebki
  • ogólne
    • roślina jednoroczna
  • siedlisko
    • zarośla