Wirtualny atlas roślin: Wierzba żałobna 'Chrysocoma' / Salix × sepulcralis var. chrysocoma

Wierzba żałobna 'Chrysocoma' (Salix × sepulcralis 'Chrysocoma'), inaczej wierzba płacząca 'Chrysocoma', wierzba płacząca, wierzba nagrobna, wierzba żałobna – najpospolitsza sadzona wierzba ozdobna, będąca mieszańcem nieodpornej na środkowoeuropejskie zimy wierzby babilońskiej 'Babylon' - S. babylonica 'Babylon' (chińskiej wierzby „płaczącej”) oraz żółtokorej wierzby białej 'Vitellina' - S. alba 'Vitellina'.

Liście węższe niż u wierzby białej, gęsto, drobno piłkowane, długie wąskolancetowate, na końcu zaostrzone. Początkowo owłosione, lecz szybko stają się nagie. Od spodu mają niebieskoszarą barwę. Kwiaty przeważają kwiaty męskie, co w czasie kwitnienia dodaje drzewu żółtego koloru. Kwiat żeński składa się z gruczołu miodnikowego i jednego słupka, a kwiat męski z dwóch gruczołów miodnikowych i dwóch pręcików. Kora kora ma jasno szaro-brązową barwę. Jest spękana. Pokrój dorasta do 24 m wysokości. Rozłożysta korona ze zwisającymi, długimi, cienkimi, giętkimi i żółtymi pędami. W sprzyjających warunkach pojedyncze pędy mogą osiągać 6 m długości. Pędy pędy mają zieloną barwę, lecz później w pełnym nasłonecznieniu zmieniają kolor na szaro-złocisty.

Roślina ozdobna: nadaje się do nasadzeń nadwodnych, nieodpowiednia jest na suche gleby. Szczególnie ozdobna jest zimą i wczesną wiosną. Rozmnaża się bardzo łatwo przez sadzonki pędowe.

Źródło informacji: Wikipedia : wolna encyklopedia [dostęp: 2019-08-21 23:38:59]. Dostępny w internecie: https://pl.wikipedia.org/w/index.php?oldid=56235265. Główni autorzy artykułu w Wikipedii: zobacz listę.

F.S. Santamour, A.J. McArdle. Cultivars of Salix babylonica and other Weeping Willows. „Journal of Arboriculture”. 14 (7), s. 180-184, lipiec 1988.
Marek Snowarski: Atlas roślin Polski; Salix babylonica L. wierzba babilońska. atlas-roslin.pl. [dostęp 2019-02-14].
Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa, Adam Zając, Maria Zając: Flowering plants and pteridophytes of Poland. A checklist. Krytyczna lista roślin naczyniowych Polski. Instytut Botaniki PAN im. Władysława Szafera w Krakowie, 2002. ISBN 83-85444-83-1.
Włodzimierz Seneta, Jakub Dolatowski: Dendrologia. Wyd. IV, 3 dodruk. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2012, s. 108-110. ISBN 978-83-01-15-369-4.
Stevens P.F.: Angiosperm Phylogeny Website (ang.). 2001–. [dostęp 2009-12-10].
Owen Johnson, David More: Drzewa. Warszawa: MULTICO Oficyna Wydawnicza, 2009, 2011, s. 168, seria: Przewodnik Collinsa. ISBN 978-83-7073-643-9.
Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin Polski niżowej. Wyd. drugie poprawione i unowocześnione. Warszawa: Wydawnictwo naukowe PWN, 2013, s. 83-84. ISBN 978-83-01-14342-8.

	ogólne	drzewo
	ogólne	roślina ozdobna
	ogólne	roślina użytkowa
	ogólne	Mieszaniec
	cechy korony	korona rozłożysta
	cechy korony	gęsto ugałęziona
	cechy korony	gałęzie sięgają ziemi
	forma życiowa wg Raunkiæra	megafanerofit
	kolor kory	szarobrązowa
	spekania kory	kora głęboko bruzdowana
	barwa kwiatów	płatki żółte
	korona kwiatu i typ kwiatostanu	kotka
	korona kwiatu i typ kwiatostanu	Kotki wyłącznie męskie
	obecność miodników	tak
	pręciki	pylniki żółte
	pręciki	2
	kolor pyłku	cytrynowożółty
	typ kwiatu	kwiaty rozdzielnopłciowe
	znamiona słupka	słupek jeden
	kształt blaszki	wąskolancetowate
	brzeg liścia	bardzo drobno piłkowany
	jesienna barwa liści	złocistożółta
	jesienna barwa liści	opadające na zimę
	kolor liścia	od spodu niebiesko-szare
	kolor pąków	brązowe
	liście przykwiatowe	przysadki
	liście przykwiatowe	żółtozielone
	przylistki	szydlaste
	przylistki	słabo skręcone
	szczyt	zaostrzony
	typ liści	liść prosty
	ulistnienie	liście owłosione
	ulistnienie	ogonek liściowy obecny
	ulistnienie	piłkowane
	cechy pędu	młode pędy cienkie
	cechy pędu	młode pędy jasnożółte
	szacowana wysokość łodygi	wyższa od człowieka (> 200 cm)
	pora kwitnienia	kwiecień
	pora kwitnienia	maj
	pora kwitnienia	przy zaawansowanym rozwoju liści
	siedlisko	Brzegi wód
	siedlisko	do nasadzeń nadwodnych