Wirtualny atlas roślin: Paroząb rdzawy / Didymodon ferrugineus

Paroząb rdzawy (Didymodon ferrugineus (Schimp. ex Besch.) M.O. Hill) – gatunek mchów należący do rodziny płoniwowatych (Pottiaceae Schimp.).

Gametofit formuje maty lub luźne kępy. Rośliny zazwyczaj czerwonobrązowe, zazielenione na szczycie. Łodyżki osiągają do 2–2,5 cm wysokości. Listki łodygowe stulone do słabo rozpostartych w stanie suchym, silnie odgięte, gdy wilgotne. Blaszka jajowato-trójkątna do jajowato-lancetowatej, długości od 0,8–1 mm do 1,5–2 mm. Wierzchołek listka szeroko zaostrzony. Żebro niewystające lub lekko wystające z wierzchołka, delikatnie zwężone, nieznacznie szersze u podstawy. Sporofit seta długości 0,6–1,2 cm. Puszka zarodni długości 0,7–1,5 mm. Perystom o 16 zębach, prawie prostych do jednokrotnie skręconych w lewo, długości 275–600 µm. Zarodniki o średnicy 7–9 µm.

Biologia i występowanie

Występuje w Ameryce Północnej (Grenlandia, Kanada, Stany Zjednoczone, Meksyk), Ameryce Centralnej, Karaibach, Europie, Azji i północnej Afryce. W Polsce podawany m.in. z województwa śląskiego, pasma Gorców czy Bieszczadów Zachodnich. Gatunek dwupienny, kilkuletni. Rzadko wykształca sporogony, nie stwierdzono ich na stanowiskach w Bieszczadach Zachodnich ani w Brytanii. Zarodniki dojrzewają od zimy do wiosny. Gatunek światłolubny, mezofilny, kalcyfilny. Rośnie na gliniastej glebie i na skałach, na półkach, skarpach i łąkach śródleśnych, odkrywkach, na podłożu wapiennym, w miejscach wilgotnych. Występuje także w zbiorowiskach ruderalnych, na glebach zniekształconych przez człowieka. Gatunek podgórski, występuje na wysokościach 60–1370 m n.p.m., w Bieszczadach Zachodnich do 680 m n.p.m.

Źródło informacji: Wikipedia : wolna encyklopedia [dostęp: 2021-04-04 00:32:53]. Dostępny w internecie: https://pl.wikipedia.org/w/index.php?oldid=62838193. Główni autorzy artykułu w Wikipedii: zobacz listę.

Adam Stebel, Barbara Fojcik, Henryk Klama, Jan Żarnowiec. Czerwona lista mszaków województwa śląskiego - The Red List of Threatened Bryophytes of Silesian Voivodship. „Czerwone listy wybranych grup grzybów i roślin województwa śląskiego”. 2, 2012. Centrum Dziedzictwa Przyrody Górnego Śląska. ISSN 427-9142 (pol.). [dostęp 2017-03-11].
Didymodon ferrugineus (ang.). W: The Plant List [on-line]. [dostęp 2017-03-11].
Didymodon ferrugineus. W: Mosses and Liverworts of Britain and Ireland - a field guide. Ian Atherton, Sam Bosanquet, Mark Lawley (red.). Wyd. I. British Bryological Society, 2010, s. 465. ISBN 978-0-9561310-1-0. [dostęp 2017-03-11]. (ang.)
B.B. Goffinet B.B., W.R.W.R. Buck W.R.W.R., Classification of the Bryophyta, University of Connecticut, 2008– [dostęp 2017-03-11] (ang.).
Didymodon ferrugineus (ang.). W: Bryophyte Flora of North America Vol. 1 [on-line]. [dostęp 2017-03-11].
Adam Stebel, Paweł Czarnota. Wykaz mchów pasma Gorców w polskich Karpatach Zachodnich. List of mosses of the Gorce range in the Polish Western Carpathians. „Ochrona Beskidów Zachodnich”. 4, s. 7–25, 2012.
Jan Żarnowiec, Adam Stebel: Mchy polskich Bieszczadów Zachodnich i Bieszczadzkiego Parku Narodowego - stan poznania, ekologia, zagrożenia. Wyd. I. Ustrzyki Dolne, Bielsko-Biała: Ośrodek Naukowo-Dydaktyczny Bieszczadzkiego Parku Narodowego w Ustrzykach Dolnych, Instytut Ochrony i Inżynierii Środowiska Akademii Techniczno-Humanistycznej w Bielsku-Białej, 2014, seria: Monografie Bieszczadzkie. Tom XVI. ISBN 978-83-88505-49-2.