Wirtualny atlas roślin: Paroząb mylny / Didymodon fallax

Paroząb mylny (Didymodon fallax (Hedw.) R.H. Zander) – gatunek mchu należący do rodziny płoniwowatych (Pottiaceae Schimp.).

Gametofit rośnie w luźnych kępach lub w rozproszeniu. Rośliny zielone do czerwonobrązowych. Łodyżki osiągają od 0,75 cm do 1,5–2,5 cm wysokości. Listki łodygowe skręcone, stulone do słabo rozpostartych w stanie suchym, rozpostarte do odgiętych, gdy wilgotne. Blaszka jajowato-trójkątna do lancetowatej, długości od 0,6–1 mm do 2 mm, rzadko do 2,5 mm. Brzegi blaszki niemal proste do odgiętych w połowie listka, szczyt zaostrzony. Żebro krótko wystające z blaszki, ostro zakończone. Sporofit seta czerwona, długości od 0,6 cm do 1–1,2 cm. Puszka zarodni długości 0,8–1,5 mm, cylindryczna, z wieczkiem o długim dzióbku. Perystom o 16 zębach, skręcony w lewo, przeważnie jednokrotnie, sporadycznie dwukrotnie, blado pomarańczowoczerwony. Zarodniki o średnicy 7–9 µm.

Biologia i występowanie

Występuje w Ameryce Północnej (Kanada, Stany Zjednoczone, Meksyk), Europie, Azji i północnej Afryce. W Polsce podawany m.in. z województwa śląskiego, pasma Gorców czy Bieszczadów Zachodnich. Gatunek dwupienny, kilkuletni. Zarodniki dojrzewają przez cały rok. Gatunek światłolubny, kserofilny, słabo kalcyfilny. Występuje na wysokościach 250–3300 m n.p.m., w Bieszczadach Zachodnich maksymalnie do 763 m n.p.m. Rośnie na glebie, mule, i podłożu skalnym: zlepieniec, dolomit, piaskowiec, gips, łupki czy wapień. W Bieszczadach Zachodnich rośnie na łąkach podgórskich i reglowych, na nasłonecznionych skałach i kamieniach. Gatunek hemerofilny, rozprzestrzeniający się dzięki działalności człowieka, rosnący także w zbiorowiskach pół-naturalnych i ruderalnych, np. na betonowych słupach oraz murach, na torowiskach, poboczach dróg i ścieżek, w kamieniołomach, kopalniach oraz przy ciekach wodnych i basenach. Może rosnąć na płytkiej, cienkiej warstwie gleby na skale czy na murze, ale nie bezpośrednio na kamieniu.

Źródło informacji: Wikipedia : wolna encyklopedia [dostęp: 2021-04-04 00:32:49]. Dostępny w internecie: https://pl.wikipedia.org/w/index.php?oldid=62838187. Główni autorzy artykułu w Wikipedii: zobacz listę.

Didymodon fallax. W: Mosses and Liverworts of Britain and Ireland - a field guide. Ian Atherton, Sam Bosanquet, Mark Lawley (red.). Wyd. I. British Bryological Society, 2010, s. 457. ISBN 978-0-9561310-1-0. [dostęp 2017-03-11]. (ang.)
Didymodon fallax (ang.). W: The Plant List [on-line]. [dostęp 2017-03-10].
Adam Stebel, Barbara Fojcik, Henryk Klama, Jan Żarnowiec. Czerwona lista mszaków województwa śląskiego - The Red List of Threatened Bryophytes of Silesian Voivodship. „Czerwone listy wybranych grup grzybów i roślin województwa śląskiego”. 2, 2012. Centrum Dziedzictwa Przyrody Górnego Śląska. ISSN 427-9142 (pol.). [dostęp 2017-03-09].
B.B. Goffinet B.B., W.R.W.R. Buck W.R.W.R., Classification of the Bryophyta, University of Connecticut, 2008– [dostęp 2017-03-10] (ang.).
Adam Stebel, Paweł Czarnota. Wykaz mchów pasma Gorców w polskich Karpatach Zachodnich. List of mosses of the Gorce range in the Polish Western Carpathians. „Ochrona Beskidów Zachodnich”. 4, s. 7–25, 2012.
Didymodon fallax (ang.). W: Bryophyte Flora of North America Vol. 1 [on-line]. [dostęp 2017-03-10].
Jan Żarnowiec, Adam Stebel: Mchy polskich Bieszczadów Zachodnich i Bieszczadzkiego Parku Narodowego - stan poznania, ekologia, zagrożenia. Wyd. I. Ustrzyki Dolne, Bielsko-Biała: Ośrodek Naukowo-Dydaktyczny Bieszczadzkiego Parku Narodowego w Ustrzykach Dolnych, Instytut Ochrony i Inżynierii Środowiska Akademii Techniczno-Humanistycznej w Bielsku-Białej, 2014, seria: Monografie Bieszczadzkie. Tom XVI. ISBN 978-83-88505-49-2.