Moczarka delikatna Elodea nuttallii

Pokrój pędy zanurzone, ulistnione okółkowo, jasnozielone, silnie rozgałęzione. Liście wyrastające w okółkach po 3. Długości od 6 do 13 mm i szerokości ok. 1,5 mm.

Biologia i występowanie

Do Europy gatunek został zawleczony prawdopodobnie w XX wieku. Po raz pierwszy został zebrany w 1914 w Wielkiej Brytanii, w czasie II wojny światowej został stwierdzony w Belgii i Holandii, w 1953 w Niemczech. Na przełomie XX i XXI wieku znany już był z większości krajów środkowej i północnej Europy. Wówczas też z wielu miejsc Europy podawany był jako gatunek silnie inwazyjny i wypierający wcześniej zawleczoną moczarkę kanadyjską. Z kolei w Wielkiej Brytanii moczarka delikatna wypierana jest przez lagarosyfon wielki Lagarosiphon major. Od drugiej dekady XXI w. jeden z najbardziej ekspansywnych gatunków makrofitów w Polsce. Siedlisko Rośnie w wodach oligo- mezo- i eutroficznych. Jest gatunkiem odpornym na zaburzenia warunków siedliskowych, w tym zanieczyszczenia ropopochodnymi, a także zasolenie wód. Występuje w różnych zbiorowiskach roślinnych towarzysząc gatunkom z rodzajów rdestnica (Potamogeton), rzęśl (Callitriche), rogatek (Ceratophyllum), poryblin (Isoetes). W jeziorach środkowej i zachodniej Europy występuje w wodach o różnym stanie ekologicznym, ale jest jednym z gatunków najczęściej spotykanych w wodach o słabszym stanie. Oddziaływania międzygatunkowe W wielu miejscach w Europie stwierdzono wypieranie przez ten gatunek wcześniej zadomowionej w tutejszych wodach moczarki kanadyjskiej. Tłumaczone jest to lepszymi zdolnościami do rozprzestrzeniania się, szybszym wzrostem, w tym zwłaszcza na początku wegetacji – wiosną. W miarę rozwoju moczarka delikatna tworzy zwarty kożuch pędów unoszących się przy powierzchni wody, ograniczający wzrost wszelkim innym gatunkom roślin. Gęstwina pędów wpływa też spowalniająco na ruch wody. Zanieczyszczenie wód związkami azotu przyśpiesza wzrost tego gatunku.