Cedr libański Cedrus libani

Pokrój młode drzewa mają stożkową koronę, u starszych rozrasta się ona szeroko i górą jest raczej płaska. Drzewo osiąga wysokość do 42 m. Pędy bardzo delikatnie omszone, mniej, niż u cedru atlaskiego. Kora czarnobrunatna, gęsto spękana i pręgowana. Może żyć 2–3 tysięcy lat, a średnica pnia może dochodzić do 2–3 m. Liście ciemnozielone, bardzo miękkie, zebrane w pęczki po 10-20 sztuk. Wyrastają głównie na krótkopędach. Mają długość 1,5–3,5 cm. Kwiaty rozdzielnopłciowe. Kwiaty męskie zebrane są wyprostowane, żółte kłosy, kwiaty żeńskie w jajowate wyprostowane kłosy o czerwonej barwie. Szyszki beczułkowate, o długości 8–10 cm i dość płaskim wierzchołku.

Biologia i występowanie

Naturalnie występuje w łańcuchach górskich Taurusu i Antytaurusu, na terenie Libanu, Syrii i Turcji. Rośnie w lasach na wysokości do 1300–1500 m n.p.m., wraz z jodłą syryjską (Abies cilicica) i jałowcem cuchnącym (Juniperus foetidissima). Od czasów starożytnych był intensywnie wycinany jako cenny materiał budulcowy, tak, że obecnie jest rzadki. Jest uprawiany w wielu krajach świata, w Europie tylko w regionach o łagodnym klimacie, w Europie Zachodniej nieraz tworzy całe zagajniki. Sprowadzony został do Europy na przełomie w XVI wieku.