Iberis semperflorens Iberis semperflorens

Pokrój zimozielona bylina krzewiasta. Dorastająca do 80 m wysokości, chociaż według innych źródeł osiąga 15 cm wysokości i 30–38 cm szerokości. Liście łyżeczkowate, ciemnozielone, o długości 30–70 mm. Kwiaty zebrane w baldachogronach. Mierzą 3–5 cm średnicy. Mają białą barwę. Wydzielają zapach.

Biologia i występowanie

Rośnie endemicznie na Sycylii oraz południowej części Półwyspu Apenińskiego. Rośnie na wybrzeżu, na klifach, z zacienionych szczelinach skalnych. Występuje na wysokości do 1500 m n.p.m. Kwitnie od listopada do marca, natomiast według innych źródeł od przełomu października i listopada do kwietnia. Preferuje wapienne podłoże. Najlepiej rośnie na glebach od odczynie od lekko kwaśnego do lekko zasadowego (6,1–7,8 pH). Występuje w strefach mrozoodporności od 4a do 8b. Gatunek I. semperflorens został relatywnie niedawno wykorzystany w celach komercyjnych jako kwitnąca roślina doniczkowa. Latem 2013 roku zaobserwowano plamy i pierścienie na liściach niektórych roślin doniczkowych uprawianych w szklarni w mieście Albenga w północno-zachodniej części Włoch. W wyniku przeprowadzonych badań udowodniono, że przyczyną tego jest wirus brązowej plamistości pomidora. To nowe odkrycie sugeruje, że I. semperflorens może być naturalnym gospodarzem tego wirusa i gatunek ten może odgrywać rolę jako rezerwuar wirusa w przyrodzie.