Wirtualny atlas roślin: Traganek zwisłokwiatowy / Astragalus penduliflorus

Traganek zwisłokwiatowy (Astragalus penduliflorus Lam.) – gatunek roślin należący do rodziny bobowatych.

Pokrój roślina tworząca kępy o pokładających się i podnoszących silnie rozgałęzionych pędach. Wszystkie włoski są pojedyncze. Przyrastają tylko jednym końcem, a drugi mają wolny. Pędy dołem odstająco, górą przylegająco owłosione. Wysokość 50-80 cm. Liście złożone z 7-11 par podługowatych listków z niewielkimi, lancetowatymi przylistkami. Kwiaty motylkowe, wyrastające na długich szypułkach i zebrane w luźny kwiatostan. Są intensywnie żółte i zwisające lub odstające. Mają długość 10-13 mm. Słupek kwiatów owłosiony. Owoc owłosiony strąk.

Biologia i występowanie

Gatunek arktyczno-alpejski. Występuje w rozproszeniu tylko w górach Europy; w Alpach, Pirenejach, Karpatach oraz w Szwecji i na Syberii. Wszędzie jest bardzo rzadki. W Karpatach występuje na kilku tylko stanowiskach w Wielkiej Fatrze, Górach Rodniańskich, górach Bucegi i Tatrach. W polskiej części Tatr znany jest tylko z dwóch stanowisk. Obydwa znajdują się w Dolinie Smytniej; jedno w górnej części doliny w masywie Kominiarskiego Wierchu, drugie w dolnej części doliny. Bylina, hemikryptofit. Kwitnie od lipca do sierpnia, rozmnaża się przez nasiona. Około 40-60% pędów zakwita, pozostałe to pędy płonne. W Tatrach występuje w reglu górnym i w piętrze kosodrzewiny w murawach lub na skalnych półkach. Liczba chromosomów 2n = 16 Ga 3, 4, 5, 6

Kategorie zagrożenia gatunku: Według klasyfikacji IUCN z 2001 jest gatunkiem krytycznie zagrożonym (kategoria CR). Kategoria zagrożenia w Polsce według Czerwonej listy roślin i grzybów Polski (2006): E (wymierający, krytycznie zagrożony); 2016: CR (krytycznie zagrożony). Kategoria zagrożenia w Polsce według Polskiej Czerwonej Księgi Roślin: CR (critical, krytycznie zagrożony)Populacja w polskich Tatrach liczyła w 2008 tylko około 40 osobników. Znajduje się poza szlakami turystycznymi, na obszarze ochrony ścisłej i nie jest zagrożona przez ludzi, jednak zagrożeniem dla niej są sarny i jelenie, które chętnie zgryzają jej pędy (jako roślina motylkowa ma duże wartości odżywcze). Czasami, gdy śnieg spada wczesną jesienią, jej owoce nie dojrzewają. Populacja jest monitorowana. Liczba pędów z roku na rok zmienia się. Podjęto próbę powiększenia populacji. W latach 1998-2000 z zebranych nasion wyhodowano 120 osobników, które następnie wysadzono w Dolinie Smytniej. Przetrwało tylko 8 osobników. Nasiona tego gatunku przechowuje się w banku nasion PAN w Warszawie-Powsinie.

Źródło informacji: Wikipedia : wolna encyklopedia [dostęp: 2023-04-09 00:18:31]. Dostępny w internecie: https://pl.wikipedia.org/w/index.php?oldid=70043259. Główni autorzy artykułu w Wikipedii: zobacz listę.