Wirtualny atlas roślin: Turzyca dwupienna / Carex dioica

Turzyca dwupienna(Carex dioica L.) – gatunek rośliny z rodziny ciborowatych. W Polsce rośnie w rozproszeniu na niżu i na niższych położeniach górskich, od 2014 r. znajduje się pod ochroną.

Liście krótsze od łodyg, szydlaste, rynienkowate, o szerokości do 1 mm. Kwiaty zebrane w jeden szczytowy kłos bez podsadek. Na żeńskich kłosach kwiaty i owoce gęsto upakowane. Przysadki trwałe, szerokojajowate, o długości 3–4 mm, koloru czerwonobrunatnego z białym rąbkiem. Pęcherzyki jajowate z krótkim dzióbkiem, dłuższe od przysadek. Po dojrzeniu ich szczyty zagięte są w górę. Kwiaty żeńskie z jednym słupkiem o dwóch znamionach wychylających się z pęcherzyka. Kwiaty męskie z trzema pręcikami, o podłużnych, tępych, jasnobrązowych podsadkach dorastających do 3 mm długości i 1 mm szerokości. Łodyga roślina wytwarza nieliczne, wzniesione i gładkie łodygi o wysokości 5–30 cm. Kłącze długie, bardzo cienkie, z rozłogami. Owoce zebrane w owocostan złożony z orzeszków zamkniętych w pęcherzykach. Orzeszki elipsoidalnie soczewkowate, obustronnie zaostrzone, o rozmiarach 1,5 na 1 mm.

Biologia i występowanie

Występuje w Azji (na Syberii i Ałtaju) i w Europie. W Polsce występuje w rozproszeniu na terenie całego kraju. Największe skupienie stanowisk znajduje się na Pojezierzu Pomorskim i Mazurskim oraz Dolnym i Górnym Śląsku. Rzadziej spotykany na Nizinie Mazowieckiej i w południowo-wschodnich regionach kraju. W Karpatach występuje tylko w ich części zachodniej: na Działach Orawskich, w Gorcach, w Rowie Podtatrzańskim i na Pogórzu Spisko-Gubałowskim.
Bylina, geofit ryzomowy. Rośnie na torfowiskach wysokich i przejściowych, na glebach o dużej ilości substancji organicznej. Roślina dwupienna (rzadko jednopienna), kwitnie w kwietniu i maju. Gatunek charakterystyczny dla O/All. Caricetalia davallianae i Ass. Valeriano-Caricetum. Liczba chromosomów 2n = 52.
Tworzy mieszańce z turzycą brunatną (Carex brunnescens), t. Davalla (C. davalliana), t. gwiazdkowatą (C. echinata), t. siwą (C. canescens) i t. torfową (C. heleonastes).

Źródło informacji: Wikipedia : wolna encyklopedia [dostęp: 2018-12-04 20:06:03]. Dostępny w internecie: https://pl.wikipedia.org/w/index.php?oldid=51929634. Główni autorzy artykułu w Wikipedii: zobacz listę.

Stevens P.F.: Angiosperm Phylogeny Website (ang.). 2001–. [dostęp 2009-06-14].
Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.
Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2011-03-15].
Kaźmierczakowa R., Bloch-Orłowska J., Celka Z., Cwener A., Dajdok Z., Michalska-Hejduk D., Pawlikowski P., Szczęśniak E., Ziarnek K.: Polska czerwona lista paprotników i roślin kwiatowych. Polish red list of pteridophytes and flowering plants. Kraków: Instytut Ochrony Przyrody Polskiej Akademii Nauk, 2016. ISBN 978-83-61191-88-9.
Stanisław Kłosowski, Grzegorz Kłosowski: Rośliny wodne i bagienne. Multico Oficyna Wydawnicza, 2007, s. 249, seria: Flora Polski. ISBN 978-83-7073-248-6.
Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa: Czerwona księga Karpat Polskich. Kraków: Instytut Botaniki PAN, 2008. ISBN 978-83-89648-71-6.
The Plant List. [dostęp 2017-03-22].
Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa, Adam Zając, Maria Zając: Flowering plants and pteridophytes of Poland : a checklist. Krytyczna lista roślin naczyniowych Polski. Instytut Botaniki PAN im. Władysława Szafera w Krakowie, 2002. ISBN 83-85444-83-1.
Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.
Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.