Wirtualny atlas roślin: Pszonacznik wschodni / Conringia orientalis

Pszonacznik wschodni (Conringia orientalis) – gatunek rośliny należący do rodziny kapustowatych. Rośnie dziko w północnej Afryce, na znacznej części Azji (Azja Zachodnia, Środkowa, Kaukaz) i w Europie, poza tym został zawleczony do Ameryki. W polskiej florze jest archeofitem. Występuje w południowej części Polski. Na wielu stanowiskach prawdopodobnie wyginął. Na początku XXI wieku opisywany był jako liczny między Puławami a Sandomierzem oraz między Klonowem a Dosłońcem.

Łodyga wzniesiona, ulistniona, naga, o wysokości 15-65 cm. Liście nagie, sinozielone, owoszczone, podłużnie jajowate, całobrzegie, zaokrąglone na końcach, siedzące i swoją sercowatą nasadą obejmujące łodygę. Kwiaty o średnicy do 15 mm, zebrane w szczytowe grono. Cztery działki kielicha osiągają ok. 7 mm długości, przy czym para działek zewnętrznych ma nasadę nieco rozdętą. Płatki korony osiągają do 12 mm długości i są żółtawe. Owoc odstające skośnie ku górze łuszczyny na szypułkach do 1 cm. Sam owoc ma 9–10 cm długości i 2 mm grubości i jest czworogroniasty. Zwieńczony jest grubym i długim na ok. 2 mm dzióbkiem. Klapy z pojedynczą wiązką przewodzącą. Nasiona mają długość do 2,2 mm.

Biologia i występowanie

Roślina jednoroczna. Roślina segetalna. Rośnie na polach w uprawach zbożowych na rędzinach wytworzonych na wapieniach. Gatunek charakterystyczny dla zespołu Caucalido-Scandicetum. Kwitnie od maja do czerwca. Liczba chromosomów 2n = 14.

Źródło informacji: Wikipedia : wolna encyklopedia [dostęp: 2024-03-08 21:06:26]. Dostępny w internecie: https://pl.wikipedia.org/w/index.php?oldid=72181326. Główni autorzy artykułu w Wikipedii: zobacz listę.