Wirtualny atlas roślin: Przytulia szorstkoowockowa / Galium pumilum

Przytulia szorstkoowockowa, przytulia drobna (Galium pumilum Murray) – gatunek rośliny należący do rodziny marzanowatych.

Pokrój roślina tworząca luźne darnie. Po wysuszeniu jest zielona lub zielonożółta. Łodyga cienka, wątła i pokładająca się. Ma długość (5)10-50 cm i zazwyczaj jest naga, czasami tylko krótko owłosiona. Liście zebrane w okółki (przeważnie po 7-8 liści), równowąskie lub równowąskolancetowate, o niewyraźnym użyłkowaniu. Kwiaty drobne, białe, zebrane w rozpierzchły kwiatostan (luźna wiecha). Korona ma średnicę 2,5-4 mm, a jej płatki są zaostrzone. Oś oraz gałązki kwiatostanu są nagie. Owoc rozłupnia rozpadająca się na rozłupki pokryte drobnymi brodawkami widocznymi dopiero przez lupę. Długość owocków ok. 1 mm.

Biologia i występowanie

Występuje tylko w Europie. Zwarty zasięg występowania ciągnie się od Francji po Polskę, przez którą przebiega wschodnia granica zasięgu. Południowa granica ciągnie się przez Czechy, Węgry i północne Włochy, północna przez Niemcy. Oprócz tego istnieją oderwane od głównego zasięgu obszary występowania w południowo-wschodniej części Wysp Brytyjskich, Danii, Szwecji, Polsce, Litwie, Łotwie. W Polsce rośnie głównie w Sudetach i na Dolnym Śląsku. Rozproszone stanowiska występują na Pomorzu Zachodnim i na Kujawach. Kilka stanowisk znanych jest także z Pojezierza Mazurskiego i jedno tylko z Karpat (koło Koszarawy na południowym stoku góry Cicha w Beskidzie Makowskim. Bylina, hemikryptofit. Kwitnie od czerwca do sierpnia. Rośnie na suchych murawach, wrzosowiskach i w świetlistych lasach. Liczba chromosomów 2n = 88. Preferuje gleby o odczynie kwaśnym lub obojętnym. Na niżu rośnie przeważnie na glebach piaszczystych, w Sudetach na glebach powstałych z rozpadu serpentynitów i porfirów. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla związku (All.) Violion caninae.

Źródło informacji: Wikipedia : wolna encyklopedia [dostęp: 2021-03-28 03:02:52]. Dostępny w internecie: https://pl.wikipedia.org/w/index.php?oldid=62824045. Główni autorzy artykułu w Wikipedii: zobacz listę.

Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa, Adam Zając, Maria Zając: Flowering plants and pteridophytes of Poland. A checklist. Krytyczna lista roślin naczyniowych Polski. Instytut Botaniki PAN im. Władysława Szafera w Krakowie, 2002. ISBN 83-85444-83-1.
R. Kaźmierczakowa, K. Zarzycki (red.): Polska czerwona księga roślin. Paprotniki i rośliny kwiatowe. Kraków: Instytut Botaniki im. W. Szafera PAN, 2001. ISBN 83-85444-85-8.
The Plant List. [dostęp 2017-03-08].
Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.
Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa: Czerwona księga Karpat Polskich. Kraków: Instytut Botaniki PAN, 2008. ISBN 978-83-89648-71-6.
Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.
Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.
Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2009-05-27] (ang.).