Wirtualny atlas roślin: Stokłosa dachowa / Bromus tectorum

Stokłosa dachowa (Bromus tectorum L.) – gatunek rośliny z rodziny wiechlinowatych. Gatunek kosmopolityczny. W Polsce jest gatunkiem pospolitym.

Pokrój trawa rosnąca pojedynczo lub w luźnych kępach. Łodyga źdźbło o wysokości 10-90 cm. Jest krótko owłosione pod wiechą. Posiada 2-5 międzywęźli. Liść równowąski, o równoległej nerwacji. Blaszka obustronnie porośnięta krótkimi włoskami. Pochwy liściowe owłosione, czasami górna jest naga. Języczek liściowy o długości do 5 mm. Brak uszka. Kwiaty zebrane w 4-5-kwiatowe kłoski długości 10-15 mm, w porze kwitnienia i owocowania rozszerzone ku szczytowi, te z kolei zebrane w gęstą, jednostronnie zwieszoną wiechę. Gałązki wiechy z 4-10 kłoskami każda. Plewa dolna jednonerwowa, górna – trójnerwowa, obydwie błoniasto obrzeżone. Plewka dolna 5-7-nerwowa, miękko owłosiona, dwuzębna, długości około 12 mm, z ością między zębami długości 15-20 mm. Owoc zrośnięty z plewką brunatny, lancetowaty ziarniak. Posiada podłużną rynienkę.

Biologia i występowanie

Rozwój Tworząca kępki roślina jednoroczna. Kwitnie od kwietnia do maja, jest samopylna. Nasiona roznoszone są przez wiatr lub drobne zwierzęta, do których sierści się przyczepiają. Roznoszone są także jako zanieczyszczenia w zbożu, sianie i słomie. Jedna roślina wytwarza około 300 nasion, ich liczba zależy od zagęszczenia roślin. W optymalnych warunkach może wytworzyć 450 kg nasion na hektar, przy liczbie 330 000 nasion/kg. Gdy nasienie dojrzewa, roślina zmienia barwę z zielonej na purpurową do słomkowej. W dobrych warunkach nasiona kiełkują szybko. Przechowywane w optymalnych warunkach (w suchym miejscu) zachowują zdolność kiełkowania ponad 11 lat, w ziemi 2-5 lat. Mogą wyrosnąć z nich siewki, gdy nasiona znajdują się nie głębiej, niż 10 cm pod powierzchnią ziemi. Kiełkowanie jest najlepsze w ciemności lub w rozproszonym świetle. Rośliny rosną we względnie wąskim zakresie temperatur gleby; wzrost rozpoczyna się w 2,0-3,5 °C i zwalnia, gdy temperatura przekracza 15 °C. Siedlisko Roślina głównie ruderalna. Występuje przeważnie na zrębach, ugorach, suchych obrzeżach dróg, wysypiskach, terenach kolejowych, ale wkracza także na znajdujące się w pobliżu siedlisk ruderalnych siedliska naturalne; murawy kserotermiczne i napiaskowe. Preferuje miejsca suche i świetliste. Gatunek charakterystyczny zespołu Corispermo-Brometum tectorum. Genetyka Liczba chromosomów 2n = 14.

W uprawach, zwłaszcza zbóż ozimych i rzepaku jest chwastem. Przenosi się do upraw z obrzeży pól uprawnych. Ziarniaki są jadalne, ze względu jednak na niewielki rozmar rzadko były zbierane. Zbierali je m.in. Indianie i spożywali zwykle po upieczeniu lub ugotowaniu.

Źródło informacji: Wikipedia : wolna encyklopedia [dostęp: 2024-03-08 20:09:03]. Dostępny w internecie: https://pl.wikipedia.org/w/index.php?oldid=72987365. Główni autorzy artykułu w Wikipedii: zobacz listę.