Wirtualny atlas roślin: Turzyca owłosiona / Carex hirta

Turzyca owłosiona (Carex hirta L.) – gatunek byliny z rodziny ciborowatych. Jest to roślina szeroko rozprzestrzeniona, w Polsce pospolita i uznawana za chwast, ma małą wartość pastewną. Gatunek typowy rodzaju turzyca.

Łodyga tępo 3-kanciasta, gładka (tylko pod kwiatostanem nieco szorstka), osiąga wysokość od 10 do 60, a czasem nawet do 100 cm, i grubość w nasadzie 3-5 mm. Liście odziomkowe w postaci brunatnopurpurowych, słabo siatkowatych pochew. Łodygowe, o szerokości 2-6 mm, wyrastają w trzech prostnicach i mają błoniaste pochwy ustawione naprzeciwko blaszki. Zarówno blaszki liściowe, jak i pochwy są gęsto owłosione. Kwiaty znajdujący się na szczycie łodygi kwiatostan składa się z 5-6 wzniesionych kłosków. 2-3 górne są męskie, zbliżone do siebie, wałeczkowate, długości do 3 cm. Dolne kłoski żeńskie, w podobnej liczbie jak męskie, są od siebie oddalone, mają długość od 1,5 do 4 cm przy szerokości 6 mm, zaopatrzone są w długopochwowe podsadki o blaszce zwykle nie sięgającej szczytu kwiatostanu. Przysadki w kwiatach żeńskich 3-nerwowe, obłonione na brzegu, jajowatolancetowate, zwężające się w długi cienki koniec. Słupek ma 3 znamiona. Owoce orzeszek wewnątrz pęcherzyka powstałego z podkwiatka. Pęcherzyk dłuższy od przysadki, jajowatostożkowaty, o długości 5-7 mm, gęsto owłosiony, wielonerwowy, zwężający się w dwuząbkowy, szorstki dzióbek.

Biologia i występowanie

Rodzimy obszar występowania obejmuje prawie całą Europę, poza tym na pograniczu Europy i Azji: Armenię, Azerbejdżan, Dagestan, Gruzję i Kaukaz Północny, a na północy Afryki: Algierię i Maroko. W Polsce na obszarze całego kraju pospolita i zajmująca nowe stanowiska. Gatunek występuje także jako naturalizowany w Nowej Zelandii, Stanach Zjednoczonych (w stanach Connecticut, Maine, Maryland, Massachusetts, Michigan, New Jersey, Nowy Jork, Pensylwania, Wisconsin) i wschodniej Kanadzie (w prowincjach Nowa Szkocja, Ontario, Quebec, Wyspa Księcia Edwarda). Bylina, geofit. Kwitnie od maja do lipca. Jest światłolubna, siedliskiem są widne lasy, łąki, pastwiska, miejsca piaszczyste, przydroża, nieużytki. Gatunek charakterystyczny dla rzędu (O.) Trifolio fragiferae-Agrostietalia stoloniferae i zespołu (Ass.) Agropyro-Rumicion crispi. Liczba chromosomów 2n = 112.

Źródło informacji: Wikipedia : wolna encyklopedia [dostęp: 2021-04-04 00:18:47]. Dostępny w internecie: https://pl.wikipedia.org/w/index.php?oldid=62839363. Główni autorzy artykułu w Wikipedii: zobacz listę.

Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa, Adam Zając, Maria Zając: Flowering plants and pteridophytes of Poland. A checklist. Krytyczna lista roślin naczyniowych Polski. Instytut Botaniki PAN im. Władysława Szafera w Krakowie, 2002. ISBN 83-85444-83-1.
Jakub Mowszowicz: Pospolite rośliny naczyniowe Polski. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1979, s. 560. ISBN 83-01-00129-1.
Index Nominum Genericorum (ING). Smithsonian National Museum of Natural History. [dostęp 2018-03-02].
Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2009-06-14] (ang.).
Barbara Sudnik-Wójcikowska: Rośliny synantropijne. Warszawa: Multico, 2011, s. 133. ISBN 978-83-7073-514-2.
Maria Grynia (red.): Łąkarstwo. Poznań: Wydawnictwo Akademii Rolniczej w Poznaniu, 1995, s. 173. ISBN 83-86363-02-9.
Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2018-03-02].
Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2004, s. 628. ISBN 83-01-14342-8.
Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński, Bogumił Pawłowski: Rośliny polskie. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1988, s. 867. ISBN 83-01-05287-2.
Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2005, s. 122-123. ISBN 83-01-14439-4.