Wiechlina granitowa Poa granitica

Łodyga źdźbło do 50 cm wysokości. Pod ziemią kłącze tworzące dość długie rozłogi. Pędy u podstawy źdźbła przebijają pochwy, a ich podstawa nigdy nie jest zgrubiała. Liście 2–5 mm szerokości. Języczek liści górnych o długości ok. 5 mm, na szczycie ucięty i nieco postrzępiony. Kwiaty zebrane w 3-7 kwiatowe kłoski, te z kolei zebrane w rozpierzchłą wiechę. Jej dolne cienkie i wiotkie gałązki wyrastają z głównej osi po 2-7, są zwisające lub silnie odstające. Kłoski mają długość 6–10 mm i wyrastają w górnej części gałązek. Są zielone z żółtobrunatnym lub czarnofioletowym wybarwieniem Plewka dolna jest tępa, u nasady pokryta wełnistymi włoskami, a na grzbiecie i nerwach bocznych jedwabistymi, bardzo gęstymi i długimi włoskami. Owoc ziarniak.

Biologia i występowanie

Bylina, hemikryptofit. W Tatrach rośnie na wilgotnym granitowym podłożu, głównie na stokach północnych, północno-wschodnich lub wschodnich, najczęściej w żlebach. Występuje głównie w piętrze halnym i turniowym. Najwyżej położone stanowisko w polskich Tatrach znajduje się na Rysach na wysokości 2490 m, najniżej w Dolinie Suchej Wody (1350 m). Liczba chromosomów 2n = 64-94. Gatunek charakterystyczny klasy Thlaspietea rotundifolii i zespołu Luzuletum alpino-pilosae. Gatunek wyróżniający zespołu Oxyrio digynae-Saxifagetum carpaticae.