Cibora papirusowa (Cyperus papyrus L.) – gatunek roślin należący do rodziny ciborowatych. Pochodzi z Afryki (z wyjątkiem jej północno-zachodniej części) oraz wysp na Oceanie Indyjskim. Jest uprawiana w wielu krajach świata.
W swoim naturalnym środowisku rośnie w pełnym słońcu na bagnach, jeziorach, kanałach melioracyjnych i wszelkich podmokłych terenach. Zazwyczaj tworzy duże i gęste łany. W jej kwiatostanach często wiją sobie gniazda drobne ptaki. Zapylana jest przez wiatr, nasiona roznoszone są przez wodę i przez zwierzęta. Źle toleruje zasolenie wody. Po wybudowaniu kanałów w dolinie rzeki Nil wtargnęła do niej słona woda, co spowodowało w takich miejscach wymarcie cibory.
W starożytności z gąbczastego rdzenia pędów wytwarzano papirus – materiał pisarski. Kłącza i pędy są jadalne, zarówno na surowo, jak i gotowane. Z pędów papirusu budowano łodzie i tratwy. Z papirusu w Egipcie wykonywano pierwsze kolumny podtrzymujące dach budowli. Późniejsi budowniczy wzorowali się na nich wykonując kolumny kamienne. W starożytnym Egipcie, z braku drewna, pędy cibory wykorzystywano jako opał. Z papirusu wytwarzano w starożytnym Egipcie kosze i skrzynki. Kosz wykonywano ze skręcanych pędów cibory, sitowia lub innych pędów roślinnych, które układano w odpowiedniej formie i sklejano żywicą Jest to także roślina włóknista. Z jej pędów wyrabia się maty i różnego rodzaju plecionki. Jest uprawiana jako roślina ozdobna. Nadaje się do średnich i dużych oczek wodnych.
Źródło informacji: Wikipedia : wolna encyklopedia [dostęp: 2024-03-08 21:20:31]. Dostępny w internecie: https://pl.wikipedia.org/w/index.php?oldid=72985726. Główni autorzy artykułu w Wikipedii: zobacz listę.