Wirtualny atlas roślin: Sit morski / Juncus maritimus

Sit morski (Juncus maritimus Lam.) – gatunek rośliny z rośliny sitowatych. Obszar jego naturalnego zasięgu obejmuje Afrykę Północną (Azory, Wyspy Kanaryjskie), część Azji (Cypr, Afganistan, Iran, Izrael, Turcja, Azerbejdżan, Dagestan, Turkiestan, Turkmenistan, Uzbekistan i większą część Europy. Jako efemerofit występuje w USA i Urugwaju. W Polsce obecnie nie występuje, w XX wieku jednak występował na wyspie Uznam.

Łodyga sztywna, okrągła, wewnątrz wypełniona ciągłym, gąbczastym rdzeniem. Jest ostro zakończona, jasnozielona, w dolnej części brązowa. Ma wysokość 30-100 cm,. Występuje płożące kłącze. Liście w postaci podsadek, z których wyrastają kwiatostany. Są przeważnie dłuższe od kwiatostanu, sztywne i ostro zakończone. Kwiaty zebrane w rozpierzchłe i gęste kwiatostany o długości (5) 7-15 (-20) cm. Kwiatostany te wyrastają na szczycie łodygi lub na szczytach jej bocznych odgałęzień. Kwiaty mają długość (2,5-) 3-4 mm, zazwyczaj występują w grupkach po 2-3. Mają 6 ostro zakończonych działek okwiatu, 6 pręcików i jeden słupek z 3 znamieniami. Owoc jajowata torebka zakończona spiczastym dzióbkiem. Ma długość 2,5-5 mm. Nasiona brązowawe, elipsoidalne, o długości 0,6-0,7 mm z ogonkiem o długości 0,5-1,2 mm.

W starożytnym Egipcie łodyg situ używano do pisania, jeszcze wcześniej, nim zaczęto w tym celu stosować trzcinę. Robiono to w ten sposób, że na skośnie ściętej łodydze rozluźniano ustami włókna i powstawał pędzelek umożliwiający pisanie zarówno grubszymi, jak i cieńszymi liniami. Z łodyg wytwarzano dawniej maty. Z obranych z zewnętrznej skórki rdzeni łodyg, po namaczaniu w oliwie wytwarzano świece.

Źródło informacji: Wikipedia : wolna encyklopedia [dostęp: 2023-09-03 00:10:12]. Dostępny w internecie: https://pl.wikipedia.org/w/index.php?oldid=71172710. Główni autorzy artykułu w Wikipedii: zobacz listę.