Szczwoligorz tatarski Conioselinum vaginatum

Łodyga siwa, naga, o wysokości 50–150 cm. Liście pochwy liściowe rozdęte. Liście 2–4 krotnie pierzaste, odcinki ostatniego rzędu pocięte na równowąskolancetowate łatki. Kwiaty zebrane w baldach złożony z 10–20 baldaszków na szypułach. Pokrywki nitkowate. Kwiaty zielonawobiaławe lub brudnobiaławe. Owoc rozłupnia rozpadająca się na dwie rozłupki.

Biologia i występowanie

Występuje w Europie północnej, środkowej, wschodniej i południowo-wschodniej oraz w Azji w strefie umiarkowanej. W Polsce występuje na pojedynczych stanowiskach w Tatrach i Pieninach. Rośnie w Tatrach Zachodnich w Dolinie Chochołowskiej, Dolinie Długiej i na Wyżniej Polanie Tomanowej oraz w Pieninach w przełomie Dunajca u podnóża Facimiecha i w Małych Pieninach na wschód od Wysokiej. Podawany był także ze szczytowych partii Śnieżnika w Sudetach Wschodnich. Bylina, hemikryptofit. Kwitnie od lipca do września. Rośnie w szczelinach skał wapiennych w piętrze regla dolnego. Liczba chromosomów 2n=22.