Manna mielec (Glyceria maxima (Hartm.) Holmb.) – gatunek rośliny z rodziny wiechlinowatych. Nazywana jest też manną wodną, manną dużą, manną wielką. Występuje w strefie umiarkowanej w Europie i Azji od Wysp Brytyjskich i Francji po zachodnie Chiny. Introdukowany także do Ameryki Północnej i Australii. W Polsce pospolity na niżu, rzadki w górach.
Biotop: pospolita wodna trawa, występująca na wilgotnych, mokrych, żyznych łąkach, długotrwale zalewanych (szuwarowy makrofit). Nad mulistymi brzegami wód wolno płynących, w płytkich jeziorach eutroficznych. Tworzy prawie jednogatunkowe zbiorowiska (szuwar mannowy). Zbiorowisko: gatunek charakterystyczny dla: klasy (Cl.) Phragmitetea i zespołu (Ass.) Glycerietum maximae.
Dobra roślina łąkowa. Daje dość wysoki plon, o średniej wartości pokarmowej. Przy późniejszym zbiorze nadaje się tylko na ściółkę. Roślina zawiera glikozyd cyjanogenny, spasanie jej na zielono jest niebezpieczne.
Źródło informacji: Wikipedia : wolna encyklopedia [dostęp: 2025-03-30 00:12:06]. Dostępny w internecie: https://pl.wikipedia.org/w/index.php?oldid=73561433. Główni autorzy artykułu w Wikipedii: zobacz listę.