Wiciokrzew czarny, suchokrzew czarny ( Lonicera nigra L. – gatunek rośliny wieloletniej o zdrewniałym pnączu, należący do rodziny przewiertniowatych. Występuje w górach środkowej i południowej Europy, w Alpach do 2000 m n.p.m. Na terenie Polski występuje głównie w Sudetach oraz Karpatach od Beskidu Śląskiego po wschodnią część Bieszczadów, od 270 m n.p.m. w Sudetach Zachodnich do 1625 m n.p.m. w Tatrach. Gatunek neutralny wobec kontynentalizmu. Takson rodzimy lub trwale zadomowiony.
Rozwój Krzew, autotrof, fanerofit, mrozoodporny. Kwitnie od maja do czerwca. zapylany jest głównie przez owady w głównie przez pszczoły. Rozsiewanie odbywa przez ptaki. Siedlisko Rośnie w górskich lasach świerkowych i jodłowych, lasach bukowych, zaroślach i ziołoroślach subalpejskich oraz w zbiorowiskach łęgowych w dolinach potoków. Preferuje obszary o klimacie umiarkowanie zimnym. Rośnie na stanowiskach półcienistych, na glebach świeżych, słabo kwaśnych, średnio zwięzłych i umiarkowanie ubogich. Fitosocjologia W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla Ass. Pado-Sorbetum i gatunek wyróżniający dla zbiorowiska roślinności (Zb.) Acer pseudoplatanus-Aruncus sylvestris. Roślina trująca Zawiera saponiny i niewielkie ilości glikozydów cyjanogennych. Trujące są również owoce. Spożycie powoduje uszkodzenie nerek, zawroty głowy, sinicę, tachykardię, porażenie oddychania. Objawy: nudności, wymioty, pobudzenie, zaburzenia rytmu serca, krwawa biegunka, drgawki, rozszerzenie źrenic.
Źródło informacji: Wikipedia : wolna encyklopedia [dostęp: 2021-11-21 00:15:43]. Dostępny w internecie: https://pl.wikipedia.org/w/index.php?oldid=65349368. Główni autorzy artykułu w Wikipedii: zobacz listę.