Wirtualny atlas roślin: Wiechlina roczna / Poa annua

Wiechlina roczna, wyklina roczna (Poa annua L.) – gatunek rośliny należący do rodziny wiechlinowatych. Dawna nazwa ludowa – pajędza. Gatunek kosmopolityczny, wraz z człowiekiem rozprzestrzenił się po całym niemal świecie. Jest uważana za jeden z najuciążliwszych chwastów świata. Zawleczona została nawet do Antarktyki (Szetlandy Południowe), gdzie wkroczyła do naturalnych zbiorowisk tundrowych stanowiąc trzeci gatunek rośliny naczyniowej we florze Antarktyki. W Polsce roślina bardzo pospolita na całym obszarze, jest jedną z najbardziej pospolitych na terenie kraju traw.

Pokrój roślina jednoroczna lub dwuletnia, a czasami nawet wieloletnia (szczególnie w wysokich górach). Przy ziemi rozgałęziona i tworząca gęstą darń. Wytwarza również rozłogi. Łodyga źdźbła wzniesione lub podnoszące się, o wysokości 5-35 cm, nagie i gładkie. Liście żywozielone, o gładkich pochwach i wyraźnie po bokach ścieśnionych, zwłaszcza na górnych liściach. Blaszki o długości ok. 5 cm, miękkie i o szorstkich brzegach. Języczki dolnych liści mają długość ok. 1 mm i są tępe, u górnych liści są spiczaste i dłuższe. Kwiaty w kłoskach zebranych w rozpierzchłą, jednostronną wiechę. Ma trójkątny kształt i ok. półtorakrotnie większą długość od szerokości. Gałązki wiechy są gładkie, w dolnej części zwykle po dwie. Jajowatego kształtu kłoski o długości 4-6 mm osadzone są na szypułkach i składają się z 3-7 kwiatów (najczęściej 3-5). Kłoski wyrastają już od samej prawie podstawy gałązek. Najwyższy w kłosku kwiat jest przynajmniej dwukrotnie większy od człona osi kłoska, na którym wyrasta. Dolna plewa jest 1-nerwowa i krótsza od górnej, 3-nerwowej. Dolna plewka ma jajowaty kształt, jest 5-nerwowa i tępo zakończona. W kwiatach 1 górny słupek i 3 pręciki o piórkowatych znamionach. Kwitnie przez cały sezon wegetacyjny. Przy dłuższych okresach bezmroźnych potrafi kwitnąć i owocować nawet zimą. Owoc płaski ziarniak o długości 2 mm. Na brzusznej stronie ma wąską bruzdę.

Biologia i występowanie

Porasta drogi, rowy, przydroża, ogrody, pastwiska i pola uprawne (jako chwast). Rośnie również na miejscach intensywnie wydeptywanych (np. ścieżki). Hemikryptofit (czasami). Wiechlina roczna została po raz pierwszy stwierdzona w Antarktyce w sezonie 1984/85 w metalowej kratownicy przy głównym budynku polskiej stacji im. Henryka Arctowskiego na Wyspie Króla Jerzego. Od tego czasu rozpowszechniła się na inne antarktyczne wyspy i północny Półwysep Antarktyczny, rosnąc wśród miejscowej roślinności. Uważa się, że może stanowić poważne zagrożenie dla bioróżnorodności Antarktyki.

Roślina uprawna: jej nasiona są jednym ze składników niektórych mieszanek traw do obsiewania trawników; na pastwiskach jest doskonałą rośliną pastewną, na łąkach jest jednak zagłuszana przez inne rośliny. na polach golfowych jest na ogół uważana za chwast, jednak w Oakmont Country Club w pobliżu Pittsburgha specyficzna odmiana wiechliny rocznej tworzy greeny o wyjątkowej szybkości.

Źródło informacji: Wikipedia : wolna encyklopedia [dostęp: 2020-07-12 00:08:27]. Dostępny w internecie: https://pl.wikipedia.org/w/index.php?oldid=60291935. Główni autorzy artykułu w Wikipedii: zobacz listę.

Brummitt, N.: Poa annua.The IUCN Red List of Thretened Species (ang.). 2014.1. [dostęp 2014-07-07].
Robert Dvorchak. Oakmont-inspired Stimpmeter allows USGA to accurately measure speed, consistency of putting surfaces. „Pittsburgh Post-Gazette” (ang.). [dostęp 2014-07-07].
Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.
Colonisation status of known non-native species in the Antarctic terrestrial environment (updated 2014) (ang.). [dostęp 2014-07-06].
Stevens P.F.: Angiosperm Phylogeny Website (ang.). 2001–. [dostęp 2011-01-04].
Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.
František Činčura, Viera Feráková, Jozef Májovský, Ladislav Šomšák, Ján Záborský: Pospolite rośliny środkowej Europy. Jindřich Krejča, Magdaléna Záborská (ilustracje). Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1990. ISBN 83-09-01473-2.
Trawa niejedno ma imię. [dostęp 10 grudnia 2007 r.].
Fenologia (pol.). W: Atlas Roślin [on-line]. [dostęp 2014-07-07].
Olech Maria, Chwedorzewska Katarzyna: Nowa roślina naczyniowa w Antarktyce?. W: Planta in vivo, in vitro et in silico. Szczepkowski A., Obidziński A. (red.). Warszawa: LV Zjazd Polskiego Towarzystwa Botanicznego, 2010, s. 58.
Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.