Wirtualny atlas roślin: Kłosówka wełnista / Holcus lanatus

Kłosówka wełnista (Holcus lanatus L.) – gatunek byliny należący do rodziny wiechlinowatych. W Polsce roślina dość pospolita na całym obszarze od niżu po niższe położenia górskie. Gatunek wiatro-obcopylny. Autotrof, hemikryptofit.

Korzenie system korzeniowy dobrze wykształcony, korzenie płytko rozmieszczone. Krzewi się pozapochwowo. Pokrój pospolita, wieloletnia trawa luźnokępkowa typu ozimego, o wysokiej konkurencyjności. Cała gęsto owłosiona krótkimi, aksamitnie gęstymi włoskami. Tworzy zwarte szerokie, dobrze ulistnione darnie rozrastające się za pomocą rozłogów podziemnych. Wykształca dużo pędów wegetatywnych i znacznie wyższe od nich pędy generatywne. Łodyga źdźbła okrągłe, całe aksamitnie krótko owłosione, podzielone na 3 lub 4 międzywęźla, wzniesione lub wygięte u nasady. Osiągają wysokość zwykle około 30-50 cm, rzadziej do 100 cm. Liście szarozielone o długości od 4 do 20 cm i szerokości od 3 do 7 mm, płaskie, opadające, miękkie, blaszki liściowe lancetowate, z obu stron aksamitnie omszone (rzadziej nagie), słabo bruzdkowane, z dobrze wykształconym kilem do ¾ ich długości. W pączku zwinięte. Pochwy liściowe otwarte, miękko owłosione, lekko rozdęte. Języczek dobrze widoczny, o długości od 1 do 4 mm, błoniasty, silnie postrzępiony. Kwiatostan wiecha właściwa, silnie skupiona delikatna, biała do bladozielonej, często z różowymi lub purpurowymi przebarwieniami, na końcach przebarwia się na szaro i kremowobiało, dość gęsta, wyprostowana, górą przechylona, o owłosionych, spiralnych gałązkach, kłoski dwukwiatowe o długości od 3 do 6 mm, jajowate, całe miękko aksamitnie owłosione. Górny kwiatek zawsze płonny z krótką, haczykowato wygiętą ością plewki dolnej, która nie wystaje lub nieznacznie wystaje z kłoska do 0,5 mm, ponad plewy. Plewy na brzegach i nerwie grzbietowym miękko owłosione, z wyrostkiem ościstym do 1 mm długości. Podczas kwitnienia wiecha rozpierzchła, czerwonawo nabiegła. Kwitnie od czerwca do sierpnia.

Biologia i występowanie

Siedlisko Występuje na ubogich glebach piaszczystych, na przesuszonych torfowiskach, łąkach i pastwiskach, zwłaszcza nieco wilgotniejszych. Czasami na skrajach lasów i przydrożach. Preferuje stanowiska nasłonecznione do lekko zacienionych, gleby umiarkowanie żyzne do żyznych, przepuszczalne, umiarkowanie suche do wilgotnych. Tolerancyjna na odczyn gleby, suszę i okresowe zalewanie. Roślina wrażliwa na udeptywanie i nie znosi ostrych, bezśnieżnych zim oraz długo zalegającej okrywy śnieżnej i stagnujących wód. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych, gatunek charakterystyczny dla klasy Molinio-Arrhenatheretea, wyróżniający dla zespołu Poa pratensis-Festuca rubra i zespołu Vaccinio-Abietenion. Roślina skłonna do przysychiwania w środku lata, narażona na wymarzanie podczas ostrych, bezśnieżnych zim oraz podgniwanie podczas zim łagodnych ale z długo utrzymującą się pokrywą śnieżną. Wegetację rozpoczyna wczesną wiosną. Do pełnego rozwoju dochodzi w drugim roku po siewie. Odrasta wolno.

Wykorzystywana w ogrodach naturalistycznych i w bukieciarstwie. Roślina darniowa i pastewna o małej wartości pastewnej i dość dużej ilości składników mineralnych. Jest uważana za groźny chwast, prawie na wszystkich typach łąk i pastwisk. Tworzy duże, nierówne i luźne kępy, utrudniające jej sprzęt i pielęgnację. Z powodu wełnistego owłosienia jest niechętnie zjadana przez zwierzęta. Zjadana przez zwierzęta w zbyt dużych ilościach, powoduje u zwierząt nieżyt układu pokarmowego. Siano jest puszyste i trudne do wysuszenia. Gatunek ten zwalczany jest na użytkach zielonych za pomocą wczesnego i niskiego koszenia, wałowania oraz użytkowania kośno-pastwiskowego.

Źródło informacji: Wikipedia : wolna encyklopedia [dostęp: 2022-01-09 00:43:11]. Dostępny w internecie: https://pl.wikipedia.org/w/index.php?oldid=65875413. Główni autorzy artykułu w Wikipedii: zobacz listę.